Dit is geen verloving

Iedereen trouwt. Echt, iedereen. Iedereen maakt ook baby’s. En iedereen vraagt ook aan mij wanneer het aan mij is, en wanneer ik er eens aan ga beginnen. Als je 30 bent, kinderloos en ongehuwd, is dat blijkbaar opeens een net zo legitieme vraag als “hoe gaat het?”.

Je kan er in elk geval niet aan ontsnappen. De koelkastdeur hangt bijna uit haar hengsels omwille van alle trouwaankondigingen en geboortekaartjes die ik dagelijks uit de uitpuilende brievenbus moet vissen. Dat is tof natuurlijk, daar niet van. Ik ben blij voor de koppels in kwestie, dat spreekt. Ik ga bovendien graag naar trouwfeesten, ook al moet ik er altijd eventjes huilen tijdens de ceremonie. Of in de vroege uurtjes, als ik te veel cava heb gezopen, dat kan ook. Of als mijn manager niet met mij komt dansen op ons liedje van Prince dat ik speciaal ben gaan aanvragen.

Toch nestelt zich bij het zien van al die mooie uitnodigingen soms de gedachte in mijn hoofd dat ik misschien ook wel moet trouwen dan, of dat ik dat moet willen, of dat ik denk dat ik denk dat ik het wil. Soit, het is altijd spannend op het ministerie als er een invitatie in de bus zit, want ikzelf noch de crisismanager zijn voorbereid op de mogelijke gevolgen ervan.

Die laatstgenoemde kan er anders wel wat van. Vorig jaar op vakantie in Noord-Spanje vroeg ie me namelijk ten huwelijk.

Voor de grap.

Ik kan je garanderen, een echte billenkletser. Je zou voor minder hysterisch worden, toch? Eerst zorgt hij voor een crisis om hem dan achteraf zelf te moeten oplossen. Slimme manier om aan de bak te blijven, dat wel.

De verbazing was dan ook groot toen ik op vakantie deze zomer plots een juwelendoosje voor mijn neus zag staan. Met een bosbrand op de achtergrond kon de romantiek sowieso niet meer stuk. De lieve begeleidende woordjes “Dit is geen verloving” deden me helemaal smelten. Het kan er al eens passioneel aan toegaan op het ministerie, zie je.

Waarom ik dan wel een ring kreeg, blijft tussen mij en mijn manager. Uiteraard heb ik een traan gelaten, ik ben niet voor niets minister van agitatie, opwinding en opperste ontroering. Maar trouwen doen we dus nog even niet, of doen we nooit, dat weten we niet. De maatschappelijke druk lap ik aan mijn laars!

In tussentijd feest ik zoals altijd even graag mee met alle vrienden en vriendinnen die het wel doen, dat ja-zeggen. Zet de cava al maar koud!