Ter bevordering van de spijsvertering

Het Ministerie stond dus eens in de online krant, en dan heb ik het niet over vandaag of vorige week zaterdag. Neen, dit gaat over het filmpje dat je net voor het begin van het schooljaar op de website van DM kon zien, waarin ik 5 vragen beantwoord over het leven zoals het is: het onderwijs.

Genoeg redenen tot hysterie, als je ’t mij vraagt, zo’n filmpje dat dan ook nog eens op Facebook verspreid wordt. Want wat doe ik mezelf toch ook weer aan:

“Praat ik niet te onverzorgd? Ligt mijn haar wel goed? Is mijn gat niet te dik in die rok? Zullen mensen de dingen die ik zeg uit hun context rukken? Is dat alles wat die leerlingen van 6 jaar Nederlands moeten onthouden? Heeft die nu echt zitten janken in de klas? Als ze keihard moet werken, waarom heeft ze dan tijd om in een onnozel filmpje mee te spelen?” 

Terechte besognes, zo bleek. Want ik beging opnieuw de kapitale fout Facebookreacties te lezen. Je moet verdomd sterk in je schoenen staan om onder je eigen filmpje niet te willen lezen wat er staat.

Toch?

In elk geval verloor ik op 3 minuten tijd alweer een groot deel van mijn geloof in de (goedheid van de) mensheid. “Komaan, minister, niet reageren. Je staat daarboven.”, gromde ik tegen mezelf. Niet helemaal zo natuurlijk, want ik noem mezelf niet meteen minister als ik tegen mezelf grom, maar toch. Het schept een beeld.

Ik moest twee keer reageren. Twee keer maar. De reacties waarin men mij verweet te zagen, een andere job te zoeken, niet mooi te praten, te veel vakantie te hebben, lui te zijn… daar bleef ik wijselijk van weg. Zelfs op Opah Marc reageerde ik niet. Maar dat ik naar de safe space met puppy’s moest lopen als ik het allemaal niet aankon? Die verleiding was me toch te groot. Dus bedankte ik het heerschap vriendelijk voor zijn voorstel, maar legde ik uit dat de safe space volzet was met collega’s die moeten uithuilen na het lezen van reacties als de zijne. Veel likes waren mijn deel, dus ik dacht dat het stuk onbenul wel begreep dat hij het onderspit moest delven. Helaas, rede zegeviert niet altijd. In de online meningenbeerput is diegene die met het meeste stront gooit koning.

De tweede tussenkomst was mijns inziens ook noodzakelijk, omdat die het belang van aandachtig lezen en luisteren onderstreept. Want beginnen over een onderwerp dat ik totáál niet bespreek in het filmpje is echt wel héél belachelijk. Mensen lezen een clickbaittitel en denken meteen alles te weten over de inhoud van het hele artikel. Dat ligt natuurlijk deels ook aan de provocerende titelkeuze, maar toch grotendeels aan de beperkte verstandelijke vermogens van de niet-lezer die altijd zijn meninkje wil klaarhebben, of hij er nu iets van kent of niet.

Ik besloot er verder niet meer wakker van te liggen en ging even sporten (je weet wel, er was op onverklaarbare wijze 7 kg meer van de Minister dan vroeger). Stond ik daar in mijn nieuwe kleine grote stad in mijn jogging en op m’n foute adidas-slefferkes te wachten om over te steken, werd ik zowaar herkend door twee sympathieke dames.

“Heeeey, zijt gij die leerkracht van in dat filmpje vandaag? Dat was echt kei-inspirerend! En ne keer goed wenen mag altijd, zelfs in de klas. Succes nog!”

En weg waren ze, de twee liefste onbekende meisjes van de wereld die ervoor zorgden dat ik zelfs al was vergeten dat ik die dag mijn geloof in de mensheid verloor.

Nu alleen hopen dat ze niet gezien hebben dat ik, los van die jogging, sleffers en vettig haar, ook nog een doosje biothee ter bevordering van de spijsvertering in mijn handen had. Ja kijk, de minister is ook maar een mens met prikkelbare gevoelens en dito darmen. En die brulapen op sociale media hebben geen alleenrecht op een vlotte transit.