Storyteller

Ik kreeg van een vriend een screenshot doorgestuurd van een emotionele, diepgaande en uitermate verhelderende Instagrampost van E. D. (zie hieronder), net nadat hij op bezoek was geweest om Bonnie te bewonderen. Hij wilde me daarmee een hart onder de riem steken, omdat die laatste besloot om net die avond keilang keihard te wenen, een seconde of twee nadat de crisismanager en ik vol trots hadden verkondigd dat we zo’n brave, rustige, stille, amper huilende baby hadden. Perfecte aanwinst voor het Ministerie als je ’t mij vraagt!

“heykes. dit ben ik. altijd op zoek. naar wat – dat weet ik niet. meestal innerlijke rust. ik werk als coach en spreker. de dingen die ik tijdens mijn werk zeg, hoor ik ook voor mezelf. ik heb verre van een leven als chillmaster. ik heb nog regelmatig angstaanvallen en een zware nasleep van PTSD. maar ik wil het licht blijven zien. ik draag een zware emotionele rugzak met me mee. waar ik het laatste jaar keihard aan heb gewerkt om die leeg te maken. daardoor doet mijn lichaam elke dag pijn. maar ik blijf het licht zien. ik werk aan mezelf. en ik stop ook vaak met werken om gewoon te zijn. ik ben iemand die zoekt. die het ook allemaal niet weet en dit leven voor de eerste keer bewust beleeft. I know shit. maar ik leef graag. meestal. afgelopen week ging ik voor het eerst in lang weer sporten. ik moest huilen door mijn eigen fokking perfectiedrang. elke dag zeg ik tegen mezelf: het leven is geen wedstrijd. het lijkt alsof ik leef met mijn ingewanden aan de buitenkant. ge-voel-ig. ik kus mijn twee pollen voor de mensen die in mijn leven zijn en ben dankbaar voor mijn emotionele vangnet aan mensen die mij graag zien, ook al ben ik soms een trut. ik deel dit met jullie. omdat ik klaar ben met de goednieuwsshow. hoewel ik pro positiviteit ben. die spier train ik elke dag. het helpt me de lastigheid te dragen. dus voila. ik ben ik. mens. zoeker. lichtflits. en af en toe een bitch. don’t kill my viiiiibe. ohja. de laatste tijd probeer ik de sproetentrend. ik voel me zeer Pipi Langkous. LOVE IT. ✌🏼”

Ik las het berichtje in het holst van de nacht, wanneer ik opsta om mijn 11 weken oude dochter naar de tietenbar te brengen. De crisismanager merkt daar nacht na nacht amper iets tot gewoonweg helemaal niets van, tot grote ontsteltenis, ergernis, hysterie en ook wel bewondering en jaloezie van mezelf natuurlijk. Maar ik ben te moe om dat allemaal te laten merken – wat dan weer veel zegt over mijn staat van vermoeidheid.

Ik begon uit (on)gezonde nieuwsgierigheid meteen het hele profiel van E. D. op the gram uit te pluizen. De vermoeidheid week nu toch tijdelijk voor de ergernis, maar tegelijkertijd kreeg ik ook wel weer fut, energie en inspiratie om te storytellen, euh, ik bedoel schrijven. Dat zegt ook veel, maar ik weet nog niet wat.

Om 4 uur ’s nachts maakte ik dan ook mijn eigenste instagramonderschrift à la E. D., speciaal voor mijn bezoek die avond, dat ik zelf had weggestuurd op een bepaald moment omdat ik doodop, stikkapot en pompaf was.

Komt-ie, een eerlijke parodie!

Dit ben ik. Mens. Vrouw. Sinds kort mama. Dat oefen ik nog elke dag. Soms een stijve trut. Dat oefen ik ook. Want ik zet leuk bezoek zonder pardon buiten. Omdat ik mijn grenzen trek. En bewaak. Zo dankbaar voor de peopletjes rondom mij die dat begrijpen. Die me nemen zoals ik ben. Want het doet pijn verdomme. Soms ben ik ook gewoon een eigenwijze bitch. Ik gebruik namelijk wél hoofdletters aan het begin van een zin in mijn onderschriften op Instagram, terwijl ik weet dat dat niet cool is. Die verdomde perfectiedrang ook altijd. Ik ben zo ge-VOEL-ig, ik leef met mijn ingewanden buiten. Zeker sinds de bevalling, want wat niemand je zegt is dat je dan een week niet kan zitten van de aambeien die uit je anus komen bungelen als een vleesgeworden bloemkool. […]

Meer lezen? Je vindt deze tekst terug in mijn boek!