Lijstje #8

1. Je moet al onder een steen geleefd hebben als je de laatste taalstrijd niet hebt gevolgd. Waar je ook stond, zij het middenin het taalgewoel, zij het juichend of boeroepend aan de zijlijn, het laat weinigen onberoerd. Of je kroop met opzet onder die steen, dat kan ook natuurlijk. Ik begrijp het niet, echt niet. Met de beste wil van de wereld niet. Dat taal evolueert spreekt voor zich. Dat er daardoor grammaticale zaken worden aangepast of versoepeld, of hoe je het wil noemen, is voor mij niet eens de hoofdoorzaak van mijn hysterie. Maar al dat gedoe over de zogezegde moeilijkheid van de regels voor een correcte werkwoordvervoeging komt wel echt mijn strot uit. Doe gewoon eens een beetje moeite. Op een taalforum waar ik lid van ben, want ja, zo’n seut ben ik, begon de ene discussie na de andere. Intussen overweeg ik het forum te verlaten, want zelfs oppertaalgoeroe Ruud Hendrickx pleit op pedante manier voor een vereenvoudiging van de d/t-regel. De ramptoerist in mij blijft echter nog even hangen, maar als er nog één zelfverklaarde taalliefhebber zegt dat het de boodschap is die telt, dan keil ik mijn lerarendiploma in de vuilnisbak en ga ik op retraite voor onafzienbare tijd. Taalverloedering toejuichen als schrijver, je moet het maar durven. Schrijven draait net om liefde voor de taal. En je moet verdomme zorg dragen voor het instrument waarmee je werkt. De climax, of eerder het dieptepunt van mijn verontwaardiging, kwam toen ik een of ander bv’tje mét boek de hele werkwoordshetze zag toejuichen. Ik kon alleen maar kwaadaardig denken dat het enige dat van mij mocht versoepelen haar bekkenbodemspieren waren.
2. Ja, die slapeloosheid en die verdomde bekkeninstabiliteit worden er hier niet beter op, en dat is niet altijd een geschenk voor mezelf noch mijn omgeving. Onlangs werd ik wenend wakker, of neen, ik werd wakker en begon instant te wenen. De crisismanager schoot me meteen ter hulp, maar ik kon niet anders dan uitbrengen: “Ik kan niet meeheeheer”. En ook nog: “En de koffie is oohoohoop.” En nog net: “Het lijkt alsof mijn schaambeen elk moment kan losschieten en mijn flamoes gaat doorboren.” Toen leek de crisismanager pas echt te beseffen hoe ik me de laatste weken zoal voel. Dus snelde hij zowaar naar de bakker en nam hij zelfs een meeneemkoffietje mee van de hippe koffiebar in onze intussen niet meer zo nieuwe kleine grote stad en kon ik het leven terug voor even aan.
3. Copycats. Oké, niemand heeft het warm water meer uitgevonden sinds het postmodernisme, en ik ben heus niet uniek in mijn hysterische uitspattingen, en ik besef maar al te goed dat de banaliteit van mijn leven als dertiger beangstigend universeel is. Maar opeens lijstjes zien opduiken, of zelfs verhaspelde zinnen uit de inleiding van mijn boek, of pogingen om identieke grapjes te evenaren, da’s toch even lichtjes hysterisch slikken. Maar zo gaat dat zeker in het wereldje van aspirerende schrijfsters onder elkaar? Mijn uitgeverij stuurde ook enkele boeken naar bekende mensen op the gram, omdat het nu eenmaal een spel is van opgepikt worden of niet. Wel, ik kan je zeggen dat ik tot nog toe weinig merk van die bepaalde manier van marketing. En ergens is dat misschien goed. Diegenen die reclame voor mij hebben gemaakt, deden dat uit zichzelf en daar voel ik me toch het comfortabelst bij. Ik ben nu eenmaal slechts een nobele onbekende zonder uitgebreid netwerk. Oké, ik zal allicht geen tweede druk halen of een vervolgboek in de wacht slepen, en ja, daar zal ik even hysterisch om zijn. Maar ik hoef er mijn ziel niet voor te verkopen en ik kan trouw blijven aan mezelf. Wie die mezelf is, tja, zoals je weet ben ik daar zelf niet altijd uit. Ach ja, wat betekent die ene identiteitscrisis meer of minder?
4. Social media coaches. Freedompreneurs noemen ze zichzelf, of mompreneurs als ze hun ondernemerschap combineren met het moederschap. Of ondernemers met mambitie. Persoonlijk denk ik dat moeder zijn zowat elke hoge CEO-functie met gemak kan vervangen, maar dat zullen sommigen dan weer lichtjes overdreven vinden. Persoonlijk denk ik ook dat mensen die het woord mambitie gebruiken zichzelf beter voor eeuwig opsluiten in een sociaal isolement, en dat lijkt me in dezen geen overdrijving te zijn. Maar dus, ondernemerschoaches en instagoeroes die van jou een powervrouw willen maken, daar wil ik het even over hebben. Ze zijn werkelijk overal, ze schieten als paddenstoelen uit de schrale instagrampotgrond en ze maken stories of reels met muziekjes en stukjes tekst op gemonteerd en doen dan echt heel vreemde dansjes om naar die tekst te wijzen. Alles voor de online visibility, geloofwaardigheid en authenticiteit! Ze zeggen daarna in betalende webinars dat jij dat ook moet doen, wil je meer klanten bereiken of meer volgers aantrekken. Nu, ik klink in puntje drie misschien zielig, radeloos en zelfs lichtjes jaloers op alle succesvolle vrouwen, maar geen nood, dan nog zal ik niet beginnen met stories van mezelf te posten om mijn lieve volgertjes te verwelkomen, om mezelf voor de elvendertigste keer nog eens voor te stellen of om te vertellen hoe zwaar ik het heb om op duizenden berichtjes te moeten antwoorden terwijl ik eigenlijk het eten zou moeten klaarmaken. Om dan maar tot het toppunt toe te komen: onlangs was er zo’n social media coach die dus op digital detox moest omdat het allemaal even te veel was. Die detox wordt dan ook nog eens met veel bombarie aangekondigd en toegejuicht langs alle kanten, met tonnen begrip voor deze o zo moedige beslissing, voor deze verstandige keuze voor #selfcare en grenzen bewaken. Ik kan daar moeilijk bij. Je bouwt dus een business model uit op basis van Instagram, je lokt klanten op Instagram, je geeft cursussen over Instagram en laat mensen jou betalen – om dan zelf te crashen door het medium waar je zo hoog mee oploopt? De wereld is om zeep, liefste lezertjes, de wereld is om zeep. (Dat ik onlangs met een vriendin een gratis online webinar volgde om voor ons bijberoep wat meer expertise op te bouwen, vermeld ik liever niet, maar doe ik toch omdat ik graag trouw wil blijven aan mezelf, weet je wel. Zie ook puntje 3.)
5. Hysterisch content omdat ik als zwangere vrouw mij toch nog prioritair mag laten vaccineren. Ik zal niet opnieuw beginnen over mijn bescheiden en beleefde mening over antivaxers, maar ik hou het kort en bondig. SPUIT. MIJ. PLAT! Wijze woorden die ik trouwens binnen twee maanden opnieuw melodramatisch zal uitspreken in de verloskamer. Of vannacht als ik om 3u. ’s nachts nog steeds wakker lig, of straks als ik het gevoel krijg dat mijn heup uit de kom zal schieten bij de volgende stap die ik zet. Tot dan: moedig voorwaarts!

Jij van iets hysterisch geworden? Laat het me weten, want gedeelde hysterie is halve hysterie!