de al dan niet existentiële besognes van een 34-jarig meisje
De eerste keer wilde ik niet naar huis. Ik was bang, wilde niet alleen zijn, want wat wist ik nu? Huilend liep ik de gang door, afscheid nemend van die vroedvrouwen die mij dag en nacht hadden bijgestaan. Die bij het minste kikje, gilletje of pijntje naar me toegesneld kwamen, en nooit oordeelden, ook al […]
MeerDe minister deed nog eens aan Cultuur vandaag. Dat was erg lang geleden. Zo lang geleden zelfs, dat ik me niet meer goed kon herinneren wanneer ik voor het laatst naar het theater ging. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Zaal van dienst: de prachtige Roma in Borgerhout. Gezelschap van dienst: drie gelijkgestemde meisjes. Stuk […]
MeerWas me het weekje wel! De minister is een beetje stout geweest. Dat lijkt misschien niet al te verwonderlijk, maar toch, eigenlijk ben ik best een lief mens met een grote mond op papier en ’n klein hartje, 99% van de tijd empathisch enzoverder enzovoort. Alleen als het op bullshit aankomt, dan verdwijnt dat vredelievend […]
MeerDrie maanden geleden zag ik hem nog een laatste keer. Hem: dat is mijn neef Wim. Hij had Magnus op zijn toen al fel vermagerde maar liefdevolle schoot. Daar heb ik een hele mooie foto van. We babbelden wat, over alles en niks, en nu denk ik aan alles wat ik daartussenin nog had willen […]
MeerEigenlijk is het niet eerlijk. Nu al ocharme, lieve zoon. Maar vergeef het mij, ik kan er ook niets aan doen. Een tweede zwangerschap is zo anders dan een eerste. Waar ik bij de kleine kabinetschef-tut wekelijks een foto wilde van mijn groeiende buik, besef ik nu na zes maanden zwangerschap dat ik nog maar […]
Meer
Ministerie van Hysterie 