Smartschoolitis

Het is zover. Ik heb vanmorgen Smartschool geopend, voor de eerste keer deze zomervakantie. Dat alleen al verliep jammer genoeg moeizaam, aangezien ik mijn paswoord blijkbaar niet heb kunnen onthouden terwijl ik een maand lang met een Ford Mustang cabrio de Californische highways zat rond te sjezen. Ik zou durven spreken van een luxeprobleem. Geen reden tot paniek echter. Een nieuw wachtwoord, een nieuw begin, zoals men dat wel eens komt te zeggen.

De potsierlijke prent met kokosnoot, één teenslipper (waar is die tweede naartoe?) en zonnebril op de interface negerend, klik ik met een wee gevoel in de maag mijn smartschoolberichten aan. We beginnen zowaar met een compliment van een tevreden ouderpaar, waarin mijn naam expliciet wordt vermeld. Ondanks dat vergeten paswoord belooft het dus een rustige dag te worden op het ministerie.

Tot ik de volgende mail open klik. Blijkbaar ben ik eind juni vergeten een remediëringstaak te uploaden zodat twee arme leerlingen een hele vakantie niet voor Nederlands hebben kunnen werken. Het schuldgevoel is immens, het gebrek aan professionaliteit knaagt. Een paniekgevoel overvalt me, want als ik me niet vergis staat die remediëringstaak zelfs niet op mijn intussen ook nog bijna crashende laptop, maar op mijn aftands computertje in de C4 in een niet nader genoemde school. Mijn zoekoperatie neemt Sherlock Holmes-achtige proporties aan, mét resultaat. Ik vind de remediëringstaak terug en zwier ze opgelaten Smartschool op, met bijhorend verontschuldigingsmailtje naar de pubers in kwestie.

Je zou denken, genoeg redenen tot hysterie voor deze minister  op een blauwe maandag in augustus. Desalniettemin blijf ik redelijk kalm, voor mijn doen. Tot ik op een volgend obstakel bots, een totaal naar de vergetelheid verdoemd herexamen dringt zich op. Wat moest die pechvogel ook weer opnieuw studeren? Het is écht niet cool om dat als leerkracht aan je leerling te vragen. Hopelijk antwoordt hij snel.

Intussen ligt mijn crisismanager in bed te creperen van de maagpijn. Ik kan dus even geen beroep doen op hem, integendeel, ik moet me over hem ontfermen en sleur hem, na de zoveelste pijnscheut en begeleidende oerkreet, naar de dokter om de hoek. Daar aangekomen is zijn acute gastritis (althans volgens mijn bescheiden diagnose) echter over, en hij wil niet doen alsof hij toch nog veel pijn heeft, waardoor mijn theatraliteit aan de telefoon maar een triestige schijnvertoning lijkt voor de secretaresse van dienst. En zo laat ik alsnog bij-na een eerste minitraantje van frustratie omwille van mijn eigenste acute smartschoolitis. Ach wat, dat herexamen is intussen bijna klaar en ik ben best trots op mijn semikoelbloedig optreden, alweer een zenuwinzinking vermeden!