’t Is maar om te lachen!

O hemeltjelief. Dat dacht ik, en dat riep ik ook uit, afgelopen zaterdag in een hippe brunch-/lunchbar, waar we wilden brunchen maar eigenlijk moesten lunchen gezien het tijdstip ons daartoe dwong. Ik riep dat dus niet omwille van het morele dilemma dat je om 13 u eigenlijk niet meer kan ontbijten noch brunchen.  Anders trek je de woorden breakfast en lunch niet samen tot een wanstaltige contaminatie die impliceert dat je van ’s morgens tot ’s middags beide kan doen. Vanaf 12.05 u, althans in mijn wereld, heb je lunch, punt uit. Dat was dus niet de reden tot hysterie, al scheelt het niet veel als ik er nu op terugblik. Trouwens, doet me eraan denken, ik heb vandaag geluncht voor 12 u omdat mijn crisismanager niet kon wachten en ik ben niet ingestort! Hij heeft me alleen plechtig moeten beloven dat we dat nooit meer gaan doen.

Nee, in die gezellige bar in mijn favoriete kleine grote stad las ik de krant en daarin stond dat De Slimste Mens seksistisch is, omwille van de talloze seksistische mopjes die men daar vertelt. Daarom stond het ministerie dus weer even in rep en roer.  Alle #metoogekheid op een stokje, er zijn grenzen aan de begrenzing van wat mag en niet. Misschien moeten de mensen met een minder fraai gebit massaal in opstand komen tegen de mopjes over Van Looys smoelwerk? En laat de VBT (dat is de Vlaamse Beroepsvereniging voor Tandartsen, en ja, ik heb dat zojuist gegoogeld) zich daar dan maar heel druk over maken en fanatiek ijveren voor tandpastareclamegebitten voor iedereen! Eigenlijk is dat in se wel een heel nobel doel, besef ik net zelf, maar toch.

Ik ben een vrouw. Ja, ik kom daar graag voor uit. Ik schaam me daar niet voor. Ik ben blij dat ik een vrouw ben en daardoor allerlei uiteenlopende emoties op mijn hormonale huishouding kan steken. Of op het pre- of postmenstrueel syndroom. Ik vind mezelf en alle andere vrouwen met mij evenveel waard als een man en gelukkig sta ik in het onderwijs, want daar is het de normaalste zaak van de wereld om hetzelfde loon te krijgen voor hetzelfde werk. Dat er dus op sommige gebied nog werk aan de winkel is, dat hoor je me allesbehalve ontkennen. Ik verwijs ook graag naar de blogpost van vorige week, waarin ik de feminist in mezelf al liet spreken.

Ik ben dus een vrouw, mocht het je ontgaan zijn, en ik lach toch smakelijk om Jeroom en diens moppen over vrouwen. Ik vind die moppen oprecht grappig en ik lach niet om stoer te doen, maar omdat ik zijn humor apprecieer en het adagium ‘hoe vettiger, hoe prettiger’ waardeer, zowel wat betreft humor als eten. Uiteraard is zoiets persoonlijk en hoeft niet iedereen hetzelfde komisch te vinden, dat zou pas saai zijn. Maar onder andere Jeroom is nu wel kop van jut, want -o wee!- hij lacht met vrouwen en met zwarten… De misogyne racist! Dat hij getrouwd is met Elodie Ouedraogo lijken de zuurpruimen in kwestie even te vergeten.

Kijk, als Jeroom (we houden het voor het gemak gewoon op Jeroom, die tegen wil en dank symbool staat voor alle andere mannen die mopjes maken over vrouwen) in de Zevende Dag een debat aangaat en blijft volhouden dat vrouwen dom zijn, dan is het een platvloerse debiele seksist. Maar Jeroom (we houden het niet alleen voor het gemak op Jeroom, hij is gewoon ook echt cool) zit in een panel van een spelprogramma, met de toegeschreven rol om moppen te tappen, en als hij daar gekscherend verkondigt dat de makkelijke vragen vruchten afwerpen omdat er drie vrouwelijke deelneemsters mee quizzen, dan is dat best grappig. Vind je van niet? Geen enkel probleem! Lach dan groen of niet, maar begin niet te schermen met vrouwenrechten om een verbod te eisen op vrouwonvriendelijke humor. Dat komt de vrouwenzaak niet ten goede, vrees ik.

Iemand trouwens in diezelfde krant kunnen lezen dat in een Boliviaans stadje de eerste vrouwelijke burgemeester ooit is verkozen? Of gehoord van het Jordaans parlementslid Bani Mustafa, die onlangs een wet heeft kunnen afschaffen die ervoor zorgde dat verkrachters vrijuit gingen als ze met hun slachtoffer trouwden? Twee grote pagina’s over het vermeende seksisme van De Slimste Mens ten spijt, maar dat las ik nergens. Hmm, misschien weet ik dat omdat mijn Staatssecretaris van Beredeneerdheid en Relatieve Rust, tevens mijn grote broer, toevallig bij MO* werkt en zijn Facebook volspamt met lezenswaardige artikels uit het dossier Vrouwen aan de macht. Al is het schaamteloze propaganda, ik vermeld het gewoon graag omdat zulke berichten mij een grotere doorbraak lijken te betekenen in de strijd voor vrouwenrechten. Niet het gemuggenzift over de dolle fratsen in een spelprogramma.

Als je kijkt naar de kandidaten die aan de quiz deelnemen, dan zie je een geweldige diversiteit die eigenlijk niet geweldig is, maar volkomen doodnormaal. Vrouwen en mannen, zwarte vrouwen en mannen, vrouwen en mannen met Marokkaanse of andere roots, en ja, zelfs Hollanders mogen meedoen! (Moet ik me nu excuseren bij Nederlanders en uitleggen dat dit een mopje is en ik dus niets heb tegen onze Noorderburen?) Mogen we alstublieft nog moppen maken over alle mogelijke onderwerpen, taboe of niet? Vragen naar een beperking in humor ruikt naar censuur. Dat stinkt.

En voila, daar gaan we weer, want volgens een anonieme bron in datzelfde artikel ligt het feit dat we nog lachen met vrouwonvriendelijke moppen aan het feit dat het merendeel van de kijkers van de Slimste Mens niet progressief is en er geen progressieve context bestaat die zulke mopjes aanvaardbaar maakt. In Saoudi-Arabië kan ik dat snappen. In België ietsje minder. Trouwens, bedoelt zij dan dat alleen conservatievelingen met vrouwen lachen? Nog meer reden tot hysterie, want ik bén progressief en kan toch lachen met vrouwen. ZOLANG HET GRAPJES ZIJN! EN HET ZIJN GRAPJES IN DE SLIMSTE MENS! Maar blijkbaar bepaalt je situering in het politieke spectrum nu ook al je gevoel voor humor. Grmbl.

En als jullie mij nu willen excuseren, ik moet naar de keuken. Ik ga op geheel vrijwillige basis koken en terwijl hopen en vurig wensen dat er zéér snel een dag komt dat alle vrouwen kunnen zeggen dat ze op geheel vrijwillige basis een maaltijd ineen flansen. Wat voor mij een evidentie is, is dat voor een ander zeker niet. Misschien wil Bertrand me in tussentijd wel helpen in de potten te roeren? Ik ga in tussentijd ook wel nog mopjes maken.

Volgende week schrijft het ministerie over iets totaal anders. Beloofd! Tenzij de vrouwelijke wispelturigheid danig opspeelt en ik alsnog van gedachte verander.