Manifestatie

Manifestatie. Het is een dingetje, blijkbaar. Als je maar lang genoeg denkt dat iets zal gebeuren, dan gebeurt het ook. Daar komt het zowat op neer. Gecompliceerd is dat niet, geef toe. Je moet blijkbaar frequent iets neerpennen of zeggen, de zogenoemde affirmatie, en dan komt je droom wel uit. Als je hard genoeg je best doet. Mentale meritocratie, als je ’t mij vraagt. Maar natuurlijk vraagt niemand mij weer wat.

Als dat nu eens echt waar was, dan zat ik hier niet om 19.00u. volledig uitgeteld in mijn zetel, nadat ik net nog een potje gejankt heb omdat mijn kabinetschef-tut me voor de zoveelste keer in mijn gezicht kletste – ditmaal omdat ze niet langer naar ‘Crybabies’ mocht kijken. Ik zou bijvoorbeeld graag manifesteren dat series zoals ‘Crybabies’ niet langer bestaansreden hebben, maar vooralsnog lijkt mijn vastberadenheid en doortastend geaffirmeer nergens naar te leiden. Ik zou ook graag manifesteren dat ik na een dag zorgen voor twee kleine cabinetards van 1 en 2 nog genoeg puf had om te schrijven, op te ruimen, te lezen, sociaal acceptabel gedrag te vertonen, de crisismanager te entertainen, noem maar op.

Zes weken non-stop moederen, het is me wat. Enkele adempauzes niet meegerekend, nochtans op 1 hand te tellen. Want daarin werkte ik voor mijn bijberoep, dat op sterven na dood ligt als dit mijn werkritme zou moeten zijn. En hoe dubbel dat dat is, want terwijl ik dit nog maar opschrijf borrelt daar al het Befaamde en Complexe Schuldgevoel op dat blijkbaar gratis en voor niks meegeleverd wordt bij het moederschap. Je hebt toch zelf voor kinderen gekozen, zeker. Wees blij dat je er hebt. Anderen zouden staan springen om de zomervakantie fulltime met hun kroost door te brengen. Zaag niet, het is maar een fase. Zeur niet, je doet het jezelf aan. Hoe, da’s toch het mooiste wat er is?

En ja, dat is zeker waar. Ik heb de jongste cabinetard van heel dichtbij zijn eerste stapjes zien zetten. Vandaag zei hij ‘bloem’, of toch iets wat in mijn ogen daarvoor kon doorgaan. De kabinetschef-tut zie ik elke dag weer vrolijk of driftig peuterpuberen, en haar taalvermogen evolueert explosief. ‘Wat denk je van een lekker kopje koffie, mama?’, of ‘Wat is er met mijn zommebloem gebeurd, mamaatje?’. Vraagstelling on point, voor iemand die slechts 2 jaar en bijna 9 maanden in dienst is in dit gekke Ministerie. Ik speel dagelijks met hen dat het een lieve lust is, ik ga op trot met hen van Planckendael tot de fonteintjes op de Grote Markt tot Hofstade Plage. Of ik laat ze uiteraard hier wat rondlummelen, al het speelgoed uit de kasten trekken, naar tv kijken ’s ochtends en ’s avonds, of ik chanteer/sus hen met speculaasjes om een zoveelste meltdown (van zowel mijzelf als de bambini) vakkundig te vermijden. Om daarna meteen te denken dat al die gezondheidsfreaks die hun goed etende kinderen dagelijks plantaardig volstouwen meewarig met hun hoofd zouden schudden bij het zien van de hoeveelheden speculaas(pasta) die er hier deze vakantie reeds werden doorgejaagd. En ja, ’s avonds ben ik dan meestal afgepeigerd en vraag ik in een lichtjes existentiële waas aan de crisismanager of ik nu chips wil of ijs, of ik naar tv wil zien of toch wat wil proberen lezen, of ik nu meer moe ben dan moeder of mezelf.

Dus ja, hier kan in principe wel wat afgemanifesteerd worden. Ware het niet dat het pure volksverlakkerij is. Zoals je weet, daar doet de minister niet aan mee. Zeg dat trouwens maar eens tegen een kansarm gezin dat moet schrapen om een brood te kunnen betalen. Vertel hen doodleuk dat ze dan maar wat moeten manifesteren, toch? Problemen opgelost, je moet er enkel een rotsvast geloof in quatsch voor hebben.

De manifestatiecoach, die bestaat uiteraard ook. Naast de liefdescoach, de synergetische ondernemerscoach, de human design coach en het intuïtief orakel is dat dé coach waar iedereen op zit te wachten. Werkelijk, nog één coach meer en ik manifesteer een defenestratie for all of them.

Nee, nog beter, ik organiseer gewoon een manifestatie tegen manifesteren. Wie doet mee? Je moet niet eens echt komen, je moet gewoon denken dat je erbij bent en innerlijk herhaaldelijk scanderen dat je lak hebt aan al die onzin en dat je wenst dat die kwakzalvers stoppen met kwak te zalven en een gewone job zoeken, zoals iedereen, zonder geld af te troggelen van de zoekende, zwalpende mens zoals er anno 2022 veel te veel zijn. Je kan het hen natuurlijk niet (altijd) kwalijk nemen, die zoekende zielen. Weet het maar eens, welke richting je uit wil in deze schizofrene wereld waarin het veel te warm wordt – maar er klimaatontkenners zijn; waarin de energieprijzen de pan uit swingen – maar grote energiereuzen nog altijd niet braafjes hun belastingen betalen; waarin megalomane mannetjes oorlogen ontketenen – maar de wereld opzij kijkt.

Wat ik wel weet, is dit. Het is ondertussen bijna 20.00u. en ik heb voor het eerst in maanden nog eens de fut gehad om te beginnen tokkelen op het toetsenbord van mijn laptop. Ik had zowaar voldoende mentale capaciteit om mijn gedachtenstroom te verbaliseren, en dat zonder voorafgaand manifesteren. Ik drink een glas rosé (oké, een tweede) (ik heb ook al chips gegeten). Ik heb eigenhandig mijn twee cabinetards te slapen gelegd. Ik organiseerde zonet een manifestatie. Ik heb maandenlang gemanifesteerd dat de crisismanager eindelijk de kinderkamer zou renoveren, wat niet lukte, dus ik belde voor het bouwverlof een klusjesman en die kwam vandaag al de vloer uitbreken. Soms zit het gewoon ook eens mee.

O ja, naast die manifestatie tegen manifesteren, wie ziet een manifestatie van moeë moeders zitten? Hmm, manifestatiecoach, moet je daar eigenlijk voor studeren*? Want ik zie misschien toch ook een kleine bijverdienste.

Slaapwel y’all!

*Haha, nee, daar moet je natuurlijk niet voor studeren!