Sinterklaas

Ik kan het nog. Ik kan nog hysterisch worden om banale zaken. Want wat je de laatste tijd moet lezen of horen over die lieve, goede Sint… Jongens toch, wat een arm baasje.

Eerst kapen racistische volwassenen in mijn kleine, grote stad zijn intrede. Enkele handelaars wilden een boycot van de nieuwe Sint en, geloof het of geloof het niet, de zwarte piet in ere herstellen. Door hem zo zwart mogelijk te maken. Zwarte Piet Matters, Bring onze Zwarte Piet back: je kan het zo onnozel niet bedenken of een volwassen, witte man maakte er een erg lelijke meme van, comic sans nog aan toe. Dat je niets van de traditie van de Sint verliest door een roetpiet of een spiekpiet of een regenboogpiet te introduceren, dat snappen sommige mensen vreemd genoeg nog niet. “Ze moeten van onze tradities afblijven, nondedju.” Wie die ‘ze’ zijn, en wie die ‘onze’, Conchita mag het weten.

Los daarvan vind ik het een heerlijk kinderfeest. De magie, de spanning! De opgewonden snoetjes, de trappelende voetjes en de hoge kinderkreetjes wanneer ze hun cadeautjes zien. Maar blijkbaar moet ik me ook schuldig voelen, omdat ik lieg tegen mijn peuter en kleuter. Omdat ik meedoe aan een groot complot. Het zou de kinderen een mogelijk trauma kunnen bezorgen en ze zouden vertrouwensissues kunnen krijgen ten opzichte van die dekselse volwassenen die hen jarenlang hebben voorgelogen.

Euhmmm… Ik herinner me nog heel goed dat ik tijdelijk ontroostbaar was toen ik het eindelijk wist. Al kan je het als kind niet benoemen, toch voelde het als een soort verlies van een zekere onschuld. Een stapje verder weg van je naïeve kinderlijkheid. En dat doet even pijn. Zoals het nog steeds even pijn doet wanneer je beseft dat je volwassen bent. Of verondersteld wordt te zijn. Ik heb vooralsnog geen EMDR of andere traumatherapie nodig gehad om van deze Grote Leugen te recupereren. Noch hebben mijn ouders en ik een of ander therapeutisch herstelgesprek onder begeleiding nodig gehad. Het heeft niet geleid tot een vertrouwensbreuk of een blijvend diepgeworteld wantrouwen tegenover mijn (oudere) medemens. Eens je zelf, als groter kindje, mee in het Sintcomplot zit, voel je je immers ook nog een beetje bijzonder.

In de krant lees ik filosofen en psychologen opperen om er niet meer aan mee te doen. Op social media fora voor ouders lees ik artikels en opmerkingen over open kaart spelen met je kind om het niet te beschadigen. Nou zeg. Wat met de kracht van fictie dan in het algemeen? Van sprookjes, Disneyfilms, fantasie tout court? Moet alles transparant zijn dan, moet alles uitgelegd worden? Ik vind van niet. Dat is saai. Het echte leven is al genoeg gespeend van dromen. Laat nog wat over voor de kleinsten onder ons.

Wees er gewoon voor je kind als het leert wat weerbaarheid betekent, toch? Misschien zijn de enigen die van dE tRadItiE moeten afblijven alle zagende en klagende volwassenen die de magie van het kinderfeest bederven met hun al te (ir)rationele eisen en beknottingen. Blaas de Sint zijn zak op.

En dan ga ik me nu hysterisch laten gaan in alle voorbereidingen. Ik moet nog met koffiegruis en aansteker perkament maken van de brief van de Sint, nog wortels gaan halen voor Slechtweervandaag en nog tekeningen afdrukken die mijn arme, goedgelovige kindertjes voor een laatste keer kunnen inkleuren. O ja, een lading speelgoed dropte ik al in de kringwinkel en ik schenk later nog een deel aan een vzw die kansarme gezinnen steunt hier in mijn kleine, grote stad (al zal dat dan eerder voor de kerstman zijn). Want, los van het feit dat ik het een heerlijk kinderfeest vind, vind ik het ook een waanzinnig feest van kapitalisme en massaconsumptie – en daar heeft nu eenmaal élk kind recht op.