Slechte moeder

Ik ben een slechte moeder. Dat dacht ik vandaag, meermaals. Zeker na het akkefietje in de supermarkt. Ik was op stap met de cabinetards. In de Veritas begon het al, de oudste chef-tut wilde vanalles en begon te grommen en te huilen omdat ze niet zomaar vanalles kreeg. Ze ging dus zelfs iets krijgen, maar gewoon niet zomaar vanalles. Alleen was ‘iets’ niet genoeg. Dus wilde ik zo snel mogelijk naar buiten, zonder iets. Maar de cabinetards kon ik moeilijk achterlaten, zie je.

Op naar de supermarkt, want dringend fruit nodig. Je weet wel, het is vakantie, de feestdagen zijn gepasseerd en je zou als goeie moeder toch graag hebben dat ze nog iets anders eten dan chips en koeken. Helaas vond de oudste cabinetard het ook daar nodig om een scène te maken. Of twee-drie. Eigenlijk gewoon continu. Tot aan de kassa toe. Daar stond ze dan, te grommen en te huilen aan de zijkant. Ik vraag of ze bij ons komt staan. Ze gromt opnieuw, dat is tegenwoordig haar love language denk ik. Een wildvreemde vrouw slaat ons gade en zegt: “Amai, dat is wel een stout meisje.”

Ik vond haar ook stout, begrijp me niet verkeerd. Allez ja, stout. Als goeie moeder zeg je dat natuurlijk niet. Dan zeg je dat ze het even moeilijk heeft, dat ze momenteel een beetje lastig doet, of een andere eufemistische omschrijving voor stout. Alleen: iemand die ik niet ken, hoeft me dat niet te vertellen, al zeker niet op een moment dat ik inwendig kook, nerveus ben en eigenlijk gewoon een glas wijn en een saf wil – terwijl het nog geen 11u is, ik in 2024 ga stoppen met roken en ik eigenlijk ook minder wil drinken. Ander verhaal. Dus, die mevrouw.

Mevrouw, het is niet omdat mijn dochter hier staat te grommen en te wenen, dat ze daarom ook een stout kind is. Bedankt voor uw totaal overbodige commentaar.

Laat ons zeggen dat ze mij nu zeker ook een stout meisje vindt. Al is het echt een heel brave interventie van mijn kant, bij nader inzien. Ze zweeg alleszins, net zoals de 8 andere mensen in de rij rondom mij. Gelukkig kwam er nog van 1 vrouw een minzame glimlach waardoor ik weer even kon ademen.

Buitengekomen kregen mijn sta-tut-airs een fristi (je bent een slechte moeder of niet) en meloen (je probeert te compenseren of niet). Ik probeerde te babbelen met de oudste. Dat doe je namelijk ook, als goeie moeder. Babbelen met je kinderen zodat ze je begrijpen. Alsof ik mezelf begrijp, laat staan dat een 4-jarige de kronkels van mijn semivolwassen vrouwenbrein kan begrijpen. Maar toch, je doet het. Je wil verbinding. Ze vraagt om een knuffel, maar omdat ik nog zo boos en nerveus ben, zeg ik nee. Een milde moeder ben ik duidelijk ook al niet.

We komen thuis en met een krak in haar stemmetje vraagt ze me waarom ik haar niet wilde knuffelen daar op het bankje. Mijn hart zegt heel luid krak.

Ik voel me namelijk eventjes echt een slechte moeder. Ik was (te) boos, ik noemde haar een kleutercliché, ik weigerde een knuffel. Ik voel me mislukt, omdat ik als leraar word verondersteld constant thuis te zijn met mijn kindjes, daar dankbaar hoor om te zijn, daar met volle teugen van zou moeten genieten. Terwijl ik eigenlijk snak naar een dag voor mezelf – om van een dag om te kunnen werken voor school niet eens gesproken. Want tussen de soep (die ik niet zelf vers maakte) en de patatten (die weer op zijn) ben je bezig met je kinders te entertainen, je huis enigszins op orde te krijgen en elke dag te wassen wegens zindelijk maken van de kleinste kabinetschef-tut.

Ik schrijf dit terwijl die kleinste kabinetsmedewerker – na 1 keer zijn broek volgekakt te hebben en 2 keer op de vloer gepist te hebben – een dutje doet en de grotere naar CryBabies kijkt. Want ja, een slechte moeder maalt niet om schermtijd noch educatief verantwoord beeldmateriaal, toch?

Ik heb haar allang geknuffeld intussen. En sorry gezegd. En rustig uitgelegd waarom ik boos was. Ik heb even gehuild bij de crisismanager. Ik kan weer ademen.

Ik ben geen slechte moeder. Ik weet dat wel. Ik voel me vandaag gewoon een beetje slecht. Da’s dan misschien toch een groter verschil dan ik eerst dacht.