In bad

Het duurde niet lang, veel te kort zelfs om eerlijk te zijn. Maar een nieuwe zenuwinzinking diende zich dit weekend aan. Een grote, jawel. Malheur alom, ontzetting, wanhoop ook.

Ik was eerst al eventjes furieus geworden omdat sommige volwassen mensen 11 uur op een zaterdag een veel te vroeg tijdstip vinden om af te spreken, terwijl ze je wel dringend nodig hebben om nog dringendere problemen op te lossen. Kwaad ook omdat zulke volwassen mensen opeens de nood voelen om ‘eisen te stellen’ wanneer er een totaal gebrek is aan ruimte om ook maar één enkele eis te stellen. Dat tot daaraan toe.

Dat ik de hele namiddag nadien doorbracht met het poetsen van het ministerie bevorderde de sfeer niet meteen, maar kijk, er zijn nu eenmaal dingen in het leven die moeten gebeuren. Mijn leven is op dat vlak retesaai. Ramen lappen, afstoffen, wc schrobben, stofzuigen en dweilen: een ideale zaterdag, toch? Ik wil wat meer mogen in plaats van moeten. Eerst het werk, dan de pret. Zijn vrouwen zo geprogrammeerd of worden ze zo na verloop van tijd? Freudiaans gezien zullen daar wel wat pseudopsychologische verklaringen voor te vinden zijn, maar laat ons daar op een dag als deze wijselijk niet aan beginnen. En opnieuw, dat tot daaraan toe.

Ik moest ook nog werken voor school, dus vol goede moed zet ik me aan de laptop van de crisismanager. Mijn laptop? Die heeft het begeven, al een tijd geleden. De hysterie die daarop volgde en de angst voor een financiële kater bespaar ik jullie grotendeels. Ik rek de tijd graag wat betreft grote aankopen, want grote aankopen vind ik echt gewoon heel stom. Ik zie mezelf liever als een mecenas van de kledingindustrie (mijn politiek statement omtrent sweatshops krijg je een andere keer, beloofd) en de plaatselijke horeca. Geld geven aan multimedia, daar blijf ik liever van, euh ja, gespaard.  Terug naar die dekselse laptop, finaal is het allemaal nog niet. Ik dien hem nog palliatieve zorgen toe. Na een achttal jaren verdient het beestje een mooi einde. Om het lijden minder zwaar te maken, deletete ik zorgvuldig alle bestanden om dat aftakelend geheugen toch een béétje meer ademruimte te geven. Uiteraard sloeg ik alles op via Dropbox. Tot ook dat ding knap lastig begon te doen. Overhevelen naar Google Drive, simpel als wat. Zakelijk en nuchter regelde ik alles, zoals het een minister betaamt, via online opslagruimte. Leve de technologie.  En opnieuw, dat tot daaraan toe.

Een zonnige zondag gisteren, dat dan weer wel. In plaats van buiten vrolijk te huppelen in de winterzon, begin ik met mijn bestanden van het vijfde middelbaar te raadplegen via bovengenoemde Drive. Geen énkel bestand krijg ik open. Foutmeldingen daarentegen à volonté. Wat betekent dit? Niet alleen dat ik al mijn hand-outs, oefeningen, toetsen en examens kwijt ben die ik over de jaren heen opstelde, neen. Dat op zich is natuurlijk meer dan voldoende om van in te storten, geloof me vrij.

Neen, daar zit meer in die documenten dan de boeiende inhoud en nodige bagage voor mijn pubers. Daar zit zweet in, bloed, en veel tranen. Daar zitten weken van sociaal isolement in, weekends thuiswerk terwijl de rest van de wereld zich amuseert. Daar zitten frustraties in, van niet-opstartende pc’s, niet-meewerkende Wordversies tot moeizaam op gang komende inspiratiebronnen. Daar zit het nodige getokkel op een toetsenbord in. Daar zit uuuuuuren zoeken achter de perfect passende afbeelding in. Daar zit oeverloos gepruts aan lay-out in, tot het plaatje niet alleen inhoudelijk maar ook vormelijk klopt. Daar zitten ruzies in, om gemist plezier, om het handen tekort hebben om én mijn schoolwerk én mijn privé samen te bolwerken. Daar zitten aha-erlebnissen in, flauwe grapjes, gepersonaliseerde oefeningen, ’s nachts bedachte eureka-examenvragen. Daar zit mijn ziel in, zo je wil.

De zonnige zondag werd voor mij dus al snel een grijze, grauwe klotedag waarop ik alle huppelende meisjes hartstochtelijk haat. Relativeren wordt heel moeilijk op zo’n moment. En toch, en toch. Na het drogen van mijn hete tranen en het snuiten van mijn neus maakte ik vlijtig een nieuwe toets, verbeterde ik een dosis leestoetsen en een aantal schrijftaken. Tot ik er werkelijk genoeg van had en mijn ijzingwekkende sterkte een kleine barst vertoonde.

In bad dan maar. Een beetje nadenken over hoe retesaai mijn leven soms kan zijn, ondanks de turbulentie die mijn job soms teweegbrengt. Een beetje meebrullen met zingende sterke vrouwen. Wit wijntje dabei. Mijn zorgen wegweken als een echte diva.

Het hielp een beetje.

Vandaag op school is het eerste wat ik doe mijn drive openen en een bestand downloaden. Dat lukte warempel. Zucht. Alweer zoveel drama om niks. Zo saai is mijn leven dan toch ook weer niet. Of is dat een foute conclusie? Ik zou in bad kunnen gaan om hierover na te denken, maar aangezien de crisismanager de waterfactuur op zijn eentje verdriedubbelt met zijn Romeins badgedrag, zal ik maar gewoon aan het eten beginnen. Die net getrokken conclusie lijkt me bij nader inzien dan toch wat kort door de bocht. Smakelijk!