Patatas bravas

Een tijd gelezen zat ik nog in de Zwitserse bergen, nu noopte een acuut gebrek aan vitamine D tot de drastische beslissing om een week te overwinteren in Lanzarote. Neen, niet met de bejaardenbond, maar met de crisismanager. Er gezellig even tussenuit. Bekomen van de kou, van de laatste crisis, van de dagelijkse sleur. Decadent doen, weten we wel. Boven onze stand leven, dat ook. Ach ja, de minister mag ook ‘ns wat. En de crisismanager ook.

Kopzorgen voor je op reis vertrekt, vertrouwd mee? Het weer, de bagage, de vlucht. Zenuwen krijg ik er van. Uiteraard zorgde het checken van de weerapp op voorhand al voor de nodige drift- en huilbui. Regenbuien alom en 11 tot 13 graden. Wablieft? Betaal ik me blauw om naar de zon te vertrekken en daar grijs aan te treffen? Godzijdank bleek ik een fout Lanzarote gecheckt te hebben en was het prachtig weer in het juiste Lanzarote. Jammer alleen dat we van het zonlicht niet konden genieten in de Airbnb die we boekten, want dat bleek opeens een kleine bunker te zijn. Niet getreurd, we waren toch altijd de hort op, maar even pruilen mag wel. Te meer omdat die bunker niet ver ligt van de eigenlijk best wel mooie dijk van een charmante havenstad.

Die helaas gekoloniseerd wordt door Britten (en Duitsers). De tijd van het Brits imperialisme is duidelijk nog niet voorbij. De geur van bacon & eggs, hashbrowns en beans, naar mijn weten geen typisch Canarische keuken, waait ons ’s ochtends tegemoet, vergezeld van een schrale bierlucht van de avond voordien. De klanken van Brits gewauwel komen na de volle vijf minuten reeds mijn oren uit. We verkennen elke dag meer en meer van het eiland en ontsnappen zo aan die Britse enclave. Wij willen de Spaanse charme opzoeken. Trouwens, is die vulkaan hier nog actief? Van wanneer dateert de laatste eruptie? Geen zorgen, geen zorgen. De crisismanager grijpt rustig in en herinnert me aan het feit dat het vakantie is.

Een paar dagen later liggen we op een prachtig strand. De glinstering van de oceaan houdt ruisend een belofte in: een klein moment van onmetelijke rust. Een bries streelt mijn huid, naast mij ligt een gebruinde crisismanager en ik denk dat ik gelukkig ben. Even geen hysterie omwille van vreemde kwalachtige zeedieren (serieus, wat zijn die slijmerige propjes aan Playa Papagayo?), gemiste vluchten of kansen, mogelijke risico’s op vervroegde huidveroudering of zand in mijn bikinislip. Zorgen voor later. Kopzorgen voor wanneer het echte leven terug begint. Dat mag gerust nog even op zich laten wachten.

De week vliegt voorbij. Talloze momenten van rust en geluk vliegen zo ook voorbij. Het lijkt wel of we voor een week in een ander universum leven. En toch, de laatste dag, bij het vertrek, steekt de eerste confrontatie met de realiteit de kop op.

“Hoe geraken we in godsnaam af van de overtollige kilo’s die we ginder hebben gekocht in de vorm van cocktails, vinos rosados, tapas, ijsjes, tapas en ijsjes, en nog meer tapas?”

Als twee patatas bravas keren we grootmoedig huiswaarts. Ik ben echt niet klaar voor de werkweek. Ik ben echt niet klaar voor het alledaagse leven hier. Ik wil echt niet gaan sporten en stoppen met drinken. Ik hou me echter sterk, ik stort niet in, ik onderga waardig mijn lot. Ook wel omdat ik doodmoe ben en weet dat ik de dag nadien iedereen de ogen ga uitsteken met mijn vakantietint. En omdat ik verdomme écht een verwend nest zou zijn en duidelijk kamp met #firstworldproblems als ik me gedraag als een dreinerige kleuter nadat ik net een zalige week achter de rug heb.

Je ziet, nooit te oud om te leren. Bovendien zijn mijn batterijen voldoende opgeladen om niet meteen hysterisch te worden. Stilte voor de storm…

Hasta la vista!