Ondernemingszin

Je moet tegenwoordig je eigen baas zijn. Gewoon, je eigen ding doen. Je eigen zaak starten. De hashtag lady boss claimen like a boss. Dan ben je pas echt hip en heb je eindelijk die job van je leven. Zo lijkt het toch soms, want laat ons eerlijk zijn, met leerkracht te zijn kom je dezer dagen niet ver. Je moet gewoon doen dus eigenlijk, om het in de termen van een blauwe ondernemerspartij te zeggen. Dat is waarschijnlijk al gek genoeg.

Ja, tuurlijk wil ik ook mijn eigen baas zijn. Duh. Wil niet iedereen dat? Ik droom er alleszins wel eens over. Maar ik wil me ook niet minder voelen omdat ik zogenaamd vastzit in een zogenaamd keurslijf. Wat is mijn probleem dan, of mijn punt? Goede vraag, terecht ook. Ik weet nog niet helemaal waar ik naartoe wil. Trouwens, weten we dat ooit, wat we écht willen en waarheen?

Soms, bij een opening van een nieuwe zaak bijvoorbeeld, kom ik terug van zo’n prachtig pand van een kersverse jonge onderneemster die het gat in de markt gevonden heeft en kan leven van haar passie en dan wil ik dat ook. Misschien voel ik zelfs een beetje jaloezie. Dan begin ik wild te dromen en ben ik er rotsvast van overtuigd dat ik mijn job kotsbeu ben, de routine niet meer aankan, het geduld kwijt ben. (Mijn leerlingen kan ik moeilijker missen, soms als kiespijn, maar nooit echt helemaal).

Ik wil ook een eigen zaak, en een eigen pand, en een eigen en compleet uniek ondernemingsnummer! Ik wil ook eens iets anders doen! Ik wil ook een jonge succesvolle ondernemer zijn! Ik wil ook een #ladyboss worden!

Gevolgd door een existentiële zucht. Vergezeld van toch nog een beetje ingehouden gestampvoet. “Mijn leven is zo saaaaaaaaaaaaaaaaaai!”, alsnog half hysterisch uitroepend. Gedrag dat uiteraard weer helemaal past bij mijn leeftijd, zodat de crisismanager totaal niet met zijn ogen moet rollen en mij totaal niet met mijn voeten op de grond moet zetten. Trouwens, wie bepaalt dat eigenlijk, dat wat volwassen is en wat niet?

Ach, ik kan er eigenlijk bitter weinig aan doen, ik ben ook maar gewoon een kind van mijn generatie. Een generatie die alles kan en alles wil en liefst zoveel mogelijk tegelijkertijd. Een generatie die verdrinkt in de keuzemogelijkheden. Een generatie die de ecologische voetafdruk eigenhandig vervierdubbelt met verre vliegvakanties, exotische superfoods en sloten koffie in de plaatselijke koffiebar waar de barista duidelijk geen fairtrade bonen maalt. Generatie Y, waar de Y nog net niet voor ‘yolo’ staat en andere achterlijke acroniemen als ‘fomo’ de boventoon voeren.

Er schuilt een zekere berusting in die vaststelling, die ervoor zorgt dat ik zelf nog de bedenking kan maken dat ik best goed bezig ben. Ik heb een mooie job, ik verdien aardig mijn boterham, ik geef graag les, ik heb een dak boven mijn hoofd en kleren aan mijn lijf (en veel meer in mijn kast) en moet mezelf weinig ontzeggen. Als ik iets wil veranderen, moet ik dus maar actie ondernemen. Dat staat of valt met goede voornemens. Er valt veel te nemen bij ondernemen, zoveel is duidelijk. Ach ja, yolo en al.

Of weet je? Ik kan er ook gewoon een tekst over schrijven en er dan weer een paar weken niet meer aan denken. Dat is ook ondernemingszin. Of uitstelgedrag. ’t Is maar hoe je het bekijkt.