Tieten

Meer tieten. En wel nu.

Je leest het goed. Ik wil tetten zien. Prammen, memmen, loezen, toeters, handwarmers, meloenen, joekels, hangers, bazinga’s (echt waar, ba-zin-ga’s). In alle soorten, maten, vormen en gewichten. Meer inspiratie vind je trouwens op ’55 synoniemen voor borsten’. Dat is meteen mijn meest recente zoekterm op Google. Oproep tussendoor voor copywriters of taalminnende hobbyisten met een borstenfetisj om met betere alternatieven dan ‘dubbellikkers’ op de proppen te komen.

Geen zorgen, ik moet niet per se al die tieten zien. Ik wil ze vooral horen. Nu ja, de tiet als pars pro toto. Want ik wil de vrouwen horen die permanent aan de tieten vast hangen. Ik vind het niet zelf uit, hoor. Een bende coole vrouwen bij RoSa vzw lanceerde een tijdje geleden het ludieke actietje “Nooit meer een #Tietloze” waarbij er warm wordt opgeroepen om een vrouwelijke top 3 in te sturen voor de Tijdloze 100 van StuBru, liefst van al met Respect van Aretha Franklin op 1. Die Tijdloze 100 is immers al jaar en dag best lullig te noemen, alsof alleen testosteron een vereiste is om goede muziek te maken. Dat Toto van Africa ook in de Tijdloze mag, staat buiten kijf, maar laat ons eerlijk toegeven dat deze actie iets meer maatschappelijke reikwijdte heeft dan dat. Borsten vinden nu eenmaal sneller ondersteuning bij het grote publiek. (Sorry. Sorry, echt waar.)

De crisismanager fronste echter toch maar weer mooi zijn wenkbrauwen toen ik hem  enthousiast over deze hashtag vertelde. Hij is niet zo te vinden voor feministische initiatieven, heb ik al mogen merken. Quota vindt hij bijvoorbeeld maar niks. Tieten dan weer wel, dus dacht ik toch dat hij deze actie wel zou kunnen pruimen. Kleine inzinking op het ministerie toen bleek van niet en ik hem hysterisch moest overtuigen van de ondervertegenwoordiging van vrouwen in de Tijdloze. Aretha Franklin! Ella Fitzgerald! Nina Simone! Janis Joplin! Billie Holliday! Dionne Warwick! Etta James! Grace Jones! Patti Smith! Joni Mitchell! Amy Winehouse! Be-fucking-yoncé! M.I.A.! Madonna, madre mia. Zo raasde ik nog even door, godinnen van de jazz, soul, blues, rock en pop in trance opdreunend voor de grote ogen van de crisismanager, die meteen besefte dat hij ongelijk had en al dat vrouwelijk potentieel dringend de eer moest toebedeeld krijgen waar het recht op had. Hij deed ter plekke spontaan een dansje op I’m every woman van Chaka Khan. Je ziet, hij is de kwaadste niet. Misschien hielp het wel dat ik ondertussen zelf een stukje tiet toonde ter manipulatie, maar dat laat ik even in het midden. Feministisch als ik ben geloof ik liever dat mijn verbale overtuigingskracht sterker is dan mijn lichamelijke.

Een lang vervlogen jeugdherinnering dient zich aan. Mijn vader onterft me waarschijnlijk voor de zoveelste keer als hij dit leest, maar maakt geld eigenlijk wel gelukkig? Jaren geleden, toen hij nog cd’tjes moest meesleuren in de auto om zijn lange ritten op te luisteren, vonden wij, zijn kritische kroost, het toch verdacht dat hij opvallend vaak het verzamelalbum “The woman in me” in het handschoenkastje had liggen. Daar hebben we hem zo hard mee geplaagd dat hij nooit meer zonder gêne heeft durven luisteren naar Mad about the boy van Dinah Washington. We zijn talloze jaren verder en een transformatie tot transgender noch een affaire met een andere vrouw of man dan onze moeder heeft zich tot op heden aangediend. Sorry, pa, we konden echte ettertjes zijn. En jij was gewoon weer maar eens de visionair die je achteraf wel vaker blijkt te zijn, dát en een metroseksueel avant la lettre, niet te beroerd om ontroerd te geraken door wondermooie ballads van even wondermooie vrouwen.

Terug naar het nu. Een top 3 maken van al dat vrouwelijk geweld vind ik om eerlijk te zijn toch een behoorlijke rotklus. Amy Winehouse, M.I.A. en PJ Harvey al zeker, maar wat dan met oude klasbakken als Janis Joplin, Nina Simone en Aretha Franklin? Wat met de engelenstemmen van Stevie Nicks en Christine McVie? Of de bekoorlijke chansonnière Françoise Hardy met C’est le temps de l’amour? Tijd voor een nieuwe zenuwinzinking, ik haat keuzestress. Kies dus maar mee met mij. Welke tieten horen volgens jullie sowieso thuis in de #nooitmeerTietloze?

©Axelle Rose Zwartjes

De crisismanager helpt me zowaar bij het opstellen van een top 3. Bedwingt hij tenminste nog eens een kleine crisis. Bij zijn nummer 1 pinkt hij zelfs een traantje weg. Die woman in me is bij echte mannen dan toch niet ver te zoeken. Een hele geruststelling is dat.

3. I say a little prayer – Aretha Franklin
2. Piece of my heart – Janis Joplin
1. Walk on by – Dionne Warwick

Of deze, om me iets meer rock-‘n-roll te voelen dan mijn grootmoeder en haar kaartvriendinnen in het rusthuis.

3. Down by the water – PJ Harvey
2. Paper planes – M.I.A.
1. Back to black – Amy Winehouse

Weet je wat? Doe het zelf. En prop er  Tina Turner, Marianne Faithfull, Lauryn Hill en Cat Power ook nog ergens tussen als het even kan. Hier alvast wat inspiratie: RoSa’s Tijdloze 100.

Om af te sluiten geef ik jullie graag nog enkele tietsynoniemen mee die de eerste selectieronde jammer genoeg niet overleefden: bumpers, koplampen, stootkussens, pretpakket en de mobiele melkbrigade. Als er zoveel vrouwelijke muzikanten in de Tijdloze 100 worden gestemd als er synoniemen zijn voor onze wonderlijke welvingen, dan kunnen we vanavond op twee, euhm, oren slapen.