Hoe moet ik dit eigenlijk vertellen zonder mijn schare intellectuele lezers te verliezen? Gewoon, met de deur in huis en hysterisch als altijd.
Ik kijk de laatste tijd regelmatig naar bagger op de buis. Ik heb daar wel ’n neus voor, om niet vals bescheiden te willen zijn. Huizenjagers, Expeditie Robinson, Een frisse start met vt wonen, Tipsy, om er enkele te noemen.
Zo. Het is eruit. Dat was eigenlijk niet eens echt moeilijk. Ach, wat kan het me ook schelen? Ik ben geen elitaire snob die d’r neus ophaalt voor cultuur met kleine c. Het moet niet altijd serieus zijn. Bovendien is dat totaal het punt niet.
Dus, lees je verder, misschien af en toe rollend met je ogen? Of klik je weg op zoek naar iemand met meer niveau? Zo iemand die quilten terug hip maakt, tussendoor wat sociaal bewogen essays schrijft en sommelier is in bijberoep?
Verder naar mijn eenzame avonden in de zetel. De crisismanager was de laatste tijd vaak weg dus kon ik me ook eens ledig bezighouden, anders hou ik de schijn hoog en kijk ik naar documentaires over de bankencrisis bijvoorbeeld, of schrijf ik sociaal bewogen essays natuurlijk over de impact van quilten op de wijnhandel in het zuiden van Peru. Maar, ik was alleen en had daar niet zo veel zin in, dus zo kwam het dat ik bij volle bewustzijn op een of andere luie vrijdagavond naar een aflevering van Sterren op de dansvloer, pardon, Dancing with the stars keek. Ik beken dat ik zelfs op Instagram ben beginnen neuzen in Fabrizio en Pommeline hun profiel, omdat ik dacht dat een sensationele breuk zich zou aandienen na het zien van de flexibele Fabri met mooie danslerares Margot, die vooralsnog geen valse lippen en billen blijkt te bezitten. Mijn speurtocht leverde voldoende foto’s met melige liefdesverklaringen in het onderschrift op beider accounts. Oef. Of wat moet ik daar eigenlijk op zeggen? Het kan me werkelijk geen moer schelen of die twee nog samen zijn om samen te kunnen genieten van elkaars valse neus, lippen of billen.
Buiten dat spannende zijspoor gebeurde er evenwel iets onwezenlijks die vrijdagavond. Ik begon te janken. Serieus, welke volwassen vrouw die bij zinnen is jankt tijdens het kijken naar Dancing with the stars? Zo onwezenlijk is dat wellicht niet, aangezien ik, zoals reeds beschreven en veelvuldig bewezen, beschik over goed ontwikkelde traanklieren. En toch. De hele aflevering was gewijd aan wat diepgaand graafwerk in het verleden van de kandidaten om de losgeweekte emoties daarna in dans om te zetten. Experimentele dans, je moet er me niet veel meer over leren. Emoties daarentegen. Vandaar dus het janken bij het zien van Ian Thomas zijn emotionele getuigenis. De Vlaamse Justin Bieber sprak over verregaande pesterijen die zijn puberleven tijdelijk op z’n kop zetten.
Ik voelde me plots erg schuldig. Geef toe, wie heeft er eigenlijk feitelijk nog niet gelachen met Ian Thomas?
Tijdens het kijken van al dat zogenaamd hersenloos entertainment kreeg ik toch maar mooi een epifanie. Ik dacht aan mijn eigen verleden, dat gedurende een bepaalde periode jammer genoeg ook gekleurd werd door pesterijen. Ik werd overvallen door het besef dat we allemaal uiteindelijk toch maar gewoon mensen zijn, die allemaal maar gewoon dingen meemaken, die ons allemaal maar gewoon maken tot wie we zijn. Dat allemaal dankzij Ian Thomas, wie had dat ooit durven denken.
Naast die aanhoudende pesterijen was ik waarschijnlijk niet eens altijd zelf een doetje. Met mijn grote mond zal ik allicht ook wel eens op mensen hun tenen of hart getrapt hebben. Ik zal ook al eens meegelachen hebben met de kneusjes op deze aardkloot. En in intieme kring ben ik vaker grofgebekt dan niet, dat is alleen vaak zo overdreven dat zij die me kennen me toch niet geloven. Maar iemand dag in dag uit tergen met beledigingen met als enig opzet te kwetsen? Nooit van mijn leven. Ooit moet ik nog dat ene verhaal vertellen van op school, waarbij mijn voormalige sociaal gestoorde directrice mij onterecht beschuldigde van deze misdaad – en ik helemaal de put in kroop. Ooit. Dit is meer dan voldoende voor vandaag.
Ik denk aan alle jongeren die gebukt gaan onder pesterijen of ander onheil en daardoor ongelukkig zijn en zich alleen voelen. Ik denk aan alle jongeren die zich niet goed in hun vel voelen, omdat ze niet populair zijn, omdat ze niet voldoen aan de vals opgelegde standaarden die heersen in de puberwereld, omdat ze niet meedoen met elke modegril of rage, omdat ze zogezegd te slim of zogezegd te dom zijn. Wees verdorie maar eens een zelfzekere puber in deze tijdsgeest. Wij hadden het al moeilijk, en Instagram of Snapchat bestonden niet eens en wisten wij veel wat een duckface was of sexting.
Ik denk aan hoe ik op latere leeftijd af en toe nog wel eens worstel met één complex dat me werd aangepraat door zielige jongetjes met compensatiedrang. Daarom wil ik alle jongeren die het nodig hebben een hart onder de riem steken. Ik ben misschien niet het beste voorbeeld dat werkelijk alles goedkomt als je ouder wordt, maar toch. Uiteindelijk komt het meeste wel goed. Bestaat dat trouwens wel, het leven waar werkelijk alles goed is?
Durf er vooral over praten, zonder schaamte. Typisch dat ik weer net te laat ben, maar steun Rode Neuzen Dag als het nog kan. En voor het geval mijn nieuwe, godzijdank wél sociaal aangepaste directie meeleest: wij worden toch een Rode Neuzen School hé?
Ministerie van Hysterie 