Een klein beetje opgebrand

Zo ook hier op het ministerie. Kende Herman de Coninck mij misschien op een of andere rare anachronistische manier? Wat een ziener, wat een zegger. (Hopen dat het niet over Kristien Hemmerechts ging, want daar ben ik minder fan van.) In elk geval, ik wil ook graag voor alles 9, ik heb ook een zwart gat dat ik vullen moet. Al probeer ik de laatste tijd met 8, 7 en 6 tevreden te zijn. Straf hè? Dat redelijk fragiel relativisme heeft helaas een oorzaak.

Vorig jaar ergens in januari (eigenlijk begon het al veel vroeger, met enkele memorabele dieptepunten die achteraf lezen als een zenuwslopende kroniek van een aangekondigd instorten, maar tot zo’n inzicht kom je helaas altijd pas achteraf, wat totaal oneerlijk is; als je ook dat achteraf bekijkt tenminste) voelde ik me jammer genoeg gebuisd over de hele lijn. Een tekort voor de job, een tekort voor thuis, een tekort voor mijzelf. Ik schaamde me voor mijn slecht rapport, want wat had ík nu in godsnaam te klagen? Tot ook de dokter besloot dat ik maar eens rustig de tijd moest nemen om over mijn resultaten na te denken. Zo geschiedde, want ik probeer meestal wel te luisteren naar dokters. Als dan ook je lichaam nog eens tegenwerkt, weet je dat er iets scheelt en kan je niet anders dan luisteren, ondanks je halsstarrig en redelijk onbereidwillig karakter.

En opeens zat ik meer dan 3 maanden thuis. Help! Ik was één van de zovelen! Ik was een jonge leerkracht met een burn-out! Ik was zo iemand waarover ze mopjes maken! Ik was de derde uitvaller op school op twee weken tijd!

Zo werd ik 30 in mijn eerste echte ziekteverlof, geen aanrader als je zelf veronderstelt dat alle anderen veronderstellen dat uitgerekend jij je zaakjes wel op een rij hoort te hebben. En wat dacht je nu, dat deze minister zo’n keerpunt in het leven zonder de nodige zin voor dramatiek doorkomt? Ik zie me hier nog zitten, snikkend uitroepend “Zie mij hier nu zitten, 30 jaar en ik kan het nu al allemaal niet aan!” De zenuwinzinking nabij. Alhoewel, die had gewoon al plaatsgevonden. Zelfmedelijden schuw ik soms niet, en foert, it’s my party and I cry if I want to. Gelukkig was er cava.

Ja kijk, het ging nu eenmaal even niet. Ik ontbrak de energie om die verdomde negens te sprokkelen en mijn zwart gat bleef hopeloos leeg. Het heeft me tijd gekost, en geld -wanneer trek je in godsnaam die therapeutencenten terug?- om een aantal zaken te beseffen. Die tekorten zijn immers geen schande. Relativeren, iedereen kan het leren. Het moet niet altijd een overtreffende trap zijn. Enzovoort enzovoort. Daar heb ik het een andere keer wel over, te veel zware kost in één blogpost verteert niet snel.

Het is in die tijd dat mijn crisismanager besefte wat het betekende om een echte crisismanager te zijn, en dan ongelukkig genoeg niet eens alleen op dit ministerie van tijdelijke miserie. De laatste twee strofes van het gedicht draag ik aan hem op, om hem gewoon nog eens oprecht te bedanken. Want ik ben boos geweest, en hij boos, en ik bozer (pas op, hij ook hoor), maar ik altijd wel dat ietsje hopelozer. Samen zijn we er sterker uit gekomen, met vallen en opstaan. Het ministerie draait gelukkig alweer een tijdje op volle toeren, al geeft dat af en toe nog de nodige vonken. We zijn wie we zijn natuurlijk.

Vandaar ook mijn ministerie van hysterie trouwens: al schrijvend probeer ik mezelf en die doordraaiende mallemolen in mijn hoofd te relativeren. Voor de duidelijkheid: ik ga ondertussen (meestal) terug graag naar het werk, ik ben (voornamelijk) terug graag thuis en ik ben (zo goed als altijd) terug graag mijn prettig gestoorde, semineurotische, opgewonden en uitzonderlijke doch banale zelve.

Al moet ik nog altijd traantjes wegpinken als ik dat gedicht van Herman De Coninck lees. Wat had je nu gedacht, tiens? Eens een bleitsmoel, altijd een bleitsmoel.