Normaal

Ik heb nooit geweten wat nu echt normaal is en wat niet.

Het ene moment wil je niet normaal zijn, omdat je denkt dat je bijzonder bent, speciaal, niet zoals de anderen. Vraag maar aan de crisismanager, die me zelfs op een van onze eerste uitjes plagend verweet een typisch meisje te zijn. Waarop wij bijna ruzie maakten, maar door de rondgierende feromonen dan maar beslisten om te zoenen. Een voorbode voor een stormachtige relatie, of voor veel stormen in een glas, dat kan ook.

Het andere moment verlang je naar een doodgewoon leven, naar zorgeloze banaliteit, naar een pauze van het flitsende en dus vermoeiende online spelletje dat leven heet. Het is tijd om te onthaasten, ontspannen, ontvolgen en ont-moeten, als je enkele zelfverklaarde geluksgoeroes mag geloven. Dan wordt het net hip om thuis te blijven, om immer stijlvol te niksen en voor je het weet post je een foto met #staycation op Instagram – waar je dan weer eigenlijk niet meer mee bezig wilde zijn omdat je aan digital detox doet.

Schizofrene tijden.

Ik stel mezelf geregeld de vraag wie nu eigenlijk bepaalt wat normaal is en wat niet. Wat is die zogezegde norm waar je koortsachtig op balanceert om aanvaard te worden? Volgens mij is niemand normaal, niet in het minst in het diepst van onze gedachten.

Desalniettemin heb ik nog wel een vaag besef van enige normaliteit in onze wereld en heb ik me die eerste 10 dagen van het nieuwe jaar geregeld hysterisch de woorden “doe gewoon normaal” laten ontvallen.

Komt-ie.

Is het nog normaal dat die clown van een Dries Van Langenhove staalhard staat te liegen op tv? Is het nog normaal dat er mensen zijn die hem geloven? Die hem verdedigen? Is het nog normaal dat de helft van de reacties onder filmpjes van hem ranzig racisme vertonen, steevast doorspekt met knoerten van taalfouten waardoor ik me dubbelop afvraag of het nog normaal is dat analfabeten al die krantenartikels toch nog kunnen lezen?

Is het nog normaal dat blaaskaak Trump zijn bek blijft opentrekken en je reinste nonsens kan verkondigen en daar keer op keer mee wegkomt? Is het nog normaal dat die muur géén mop is?

Is het nog normaal dat een zielig machokereltje met moedercomplex slechte liedjes maakt ter verheerlijking van een veroordeelde tienerpooier?

Is het nog normaal dat een gigantisch bedrijf 1900 jobs schrapt om er 1250 andere te laten bijkomen? Is het nog normaal dat er CEO’s zijn die op 6 dagen verdienen wat een ‘normale’ werknemer op jaarbasis verdient?

Is het nog normaal dat ons klimaat een fait divers is en wij lustig blijven verder doen zoals we bezig zijn? Is het nog normaal dat, als er dan eindelijk geëngageerde jongeren opstaan die hun stem laten horen om politici aan te sporen een ambitieus klimaatbeleid te voeren, er cynisch tweetende volwassenen zijn om die jongeren te beledigen en te kijk te zetten?

Neen, ik vind dat niet normaal. Laat mij dus voor deze ene keer maar even bepalen wat de norm is en wat niet. Voor de rest doet iedereen maar wat ie wil. Maar er zijn grenzen, meer bepaald grenzen van fatsoen. (Gelukkig is de crisismanager niet thuis, anders zou hij me goedbedoeld de les spellen, of erger, me meewarig aankijken en zeggen dat ik schattig ben.)

Verder vertrek ik nu geheel normaal naar mijn nieuwe kleine grote stad waar de crisismanager en ik per ongeluk een huis kochten en probeer ik ook geheel normaal te negeren dat we per ongeluk begonnen zijn met verbouwingen. Klinkt als een doorsnee donderdagavond als je ’t mij vraagt.

O ja, doet me eraan denken: de crisismanager beweerde onlangs, na onze ruzie over Dries Van Langenhove en zijn bruine mars, dat hij me ten huwelijk vraagt als ik twee weken normaal kan doen. Houden jullie ergens in 2058 een plaatsje vrij in jullie agenda?