Levensverzekering

Polis: Leven nr 5375033 Buelinckx Laura. Dat was de onderwerpregel van een mail die onlangs in m’n inbox zat.

Mijn leven is slechts een nummer. Ergens diep van binnen weet je dat al wel, maar je vergeet het graag voor het merendeel van de tijd. Anders ben je niet echt het zonnetje in huis en dat hebben de mensen niet graag natuurlijk. Vrolijk zijn, dat is veel leuker. Voor iedereen! Banken en verzekeringsmakelaars vergeten dat echter niet, zij weten dat altijd, dat ze je leven kunnen samenvatten in een code. En dat je daar geld voor tegenaan moet smijten ook.

Ik heb dus officieel een levenspolis. Uiteraard zorgde die bevestigingsmail voor een existentiële crisis op het ministerie, wat had je nu gedacht.

Ik stelde me in mijn ogen volstrekt pertinente vragen, zoals:

“Is mijn leven echt een nummer?”
“Is dit nu later, als ik groot ben?”
“Hou zou het eigenlijk zijn met Stef Bos? Heeft die ook een levenspolis?”
“Hoeveel is mijn leven me eigenlijk waard in functie van een hoop oude bakstenen?”
“Hoeveel burgertrut ben ik dan nu op een schaal van 1 tot 10?”
“Is dit alles, oehoehoe, is dit alles wat er is?”
“Die kerels van Doe Maar hadden waarschijnlijk geen levenspolis, veel te rock-‘n-roll voor zoiets burgerlijks als een levenspolis.”
“Waarom heb ik die verzekering ook alweer in één keer betaald en heb ik nu voor de zoveelste keer geen spaargeld meer?”
“Wie van ons twee moet ook weer doodgaan zodat het voor mij de meest voordelige financiële situatie is?”

Uiteraard was dat weer een valabele reden voor de crisismanager om met zijn ogen te rollen en me volstrekt onvolwassen te vinden. Hij vindt het totaal niet beangstigend om een levensverzekering af te sluiten. Hij vindt dat maar gewoon normaal, zoals bijna elke Vlaamse sterveling met een baksteen in de maag samen met hem.

Eigenlijk is dat net mooi, hé. Want hij verzekert er zich zo van dat hij samen met mij in het huis, waarvoor we ons verzekeren in de eerste plaats, oud zal worden. En hij is zelfzeker genoeg om te weten dat ik hem niet van de trap zal duwen als ik geen spaargeld meer heb. Nochtans is het best spannend, van een bungalow verhuizen naar een huis met een trappenlabyrint én een blutte vriendin.

Ik zal me maar geheel tegen alle verwachtingen in vermannen en vrede nemen met het feit dat ik slechts een nummer ben in dit banale bestaan. Maar gelukkig wel de nummer één van de crisismanager! Meestal dan toch, als ik me volwassen genoeg kan gedragen bij het lezen van een mail van de bank bijvoorbeeld. Iets minder dan meestal dus, om precies te zijn.

Ook benieuwd hoe hard hij met zijn ogen rolt bij die laatste paragraaf?