Gordijnen

Ik ben nog altijd niet uitverteld over onze aanslepende verbouwingen, bezoekjes aan interieurwinkels en Batibouw en in ’t zak gezet worden door een pottendraaiende zelfverklaarde schrijnwerker die slechter betegelt dan ikzelf, maar soms moet je nu eenmaal verder met het leven. Zo zijn wij twee maanden geleden dan toch eindelijk verhuisd. Maar dat betekent natuurlijk niet dat we verlost zijn van wat huiseigenaren lijden kunnen.

Zoals daar zijn: gordijnen kiezen.

Momenteel slapen wij met vuilniszakken aan het raam, wat in het begin een handige tijdelijke oplossing leek. Na twee maanden begin ik die vuilniszakken toch ietwat onaangenaam te vinden. Ondertussen slaapt de kleine kabinetschef-tut nog altijd bij ons op de kamer, omdat ze simpelweg nergens anders kan liggen. De kinderkamer is natuurlijk bijlange nog niet klaar. (Volgens de moedermaffia is de kinderkamer klaar in het laatste trimester van je zwangerschap. En volgens de ene zweverige mamabende laat je je kind zo lang mogelijk bij je slapen en volgens de rivaliserende nuchtere mom gang leg je het kind zo snel mogelijk apart. Over die onmogelijke tweedeling binnen de zogenaamde hechte en oprechte mom community wind ik me graag een volgende keer op.)

Tast je net zoals ikzelf en de crisismanager in het duister als het aankomt op wat de gordijnenmarkt te bieden heeft, dan wordt dat al snel een weinig noemenswaardige queeste naar een mooi en betaalbaar stuk stof. Nu ja, queeste. Omdat het tot grote ergernis van de crisismanager niet in mijn aard zit om verschillende offertes aan te vragen, uitvoerige financiële vergelijkingen te maken en uitgebreide kwalitatieve studies uit te voeren, beperkte onze zoektocht zich vooral tot het mentale aspect en twee uitstapjes naar Ikea en Heytens.

(Even terzijde: onze relatie hield stand na een slopend parcours in het plaatselijke Ikea-filiaal. Ik moest namelijk alleen naar binnen door de coronamaatregelen.)

Het meest zenuwslopende is toch wel het nadenken over die verdomde gordijnen. Ja, het leven kan toch best vermoeiend zijn als je gezond en gelukkig bent. Ten eerste weten wij totaal niet wat we willen, want wij zijn eeuwige twijfelaars. Ten tweede hebben wij gigantische ramen van wel 3 meter hoog én breed, want wij moesten zo nodig een charmant maar onpraktisch herenhuis kopen om de gentrification van mijn nieuwe kleine grote stad een duwtje in de rug te geven. Ten derde heeft de crisismanager het vals plafond in de slaapkamer mogelijk een heel klein beetje scheef gemonteerd en zitten de gyprocplaten niet stevig genoeg verankerd waardoor er weinig draagvlak is voor een rail en/of roede.

Hoe dan ook, gisteren kwam er iemand van Heytens aan huis om onze ramen op te meten en advies te geven. Bij het bekijken van de gordijnstalen vroeg ik aan de crisismanager wat hij van de stof ‘ijsberg’ vond en ik vroeg dan ineens ook maar of hij net als ik besefte dat ons leven voorbij was. Normaal zit hij niet verlegen om een mening meer of een sneer minder over mijn al dan niet bedenkelijke interieurkeuzes en existentiële overpeinzingen, maar ik mocht gewoon zonder weerwerk beslissen of ik voor ‘ijsberg’ dan wel ‘natural stone’ ging. Het kan ook al eens meezitten.

En vanmorgen kwam de offerte. 1700 flappen voor gordijnen in de living en de slaapkamer. Totaal geen benul hebbende van wat gordijnen ook maar überhaupt kosten, vinden we dat hoe dan ook een bom geld. Ik opper voorzichtig om enkel voor de gordijnen in de slaapkamer te gaan, zodat ik toch al niet meer op die tientallen vuilniszakken moet kijken bij het ontwaken. Dan lijkt het mij nog enigszins betaalbaar als we vanaf nu leven als kluizenaars en besparen op pampers, poedermelk en potjesvoeding van een merk, sprak ik hoopvol en pragmatisch tegelijkertijd. Maar de crisismanager, nogal kort van stof, was niet vatbaar voor mijn manipulatief realisme en beet me toe dat ik maar een nieuwe offerte moest vragen.

Mocht ik nu een influencer zijn zoals het een echte millennial betaamt, had ik hier een gesponsorde post van kunnen maken en een fikse korting in de wacht gesleept. Ik durf misschien wel zo opportunistisch zijn, maar welk bedrijf zit te wachten op een hysterische uitleg over zijn product, zonder de garantie dat het ook effectief een positief verhaal wordt? Voorlopig lijken noch Ikea noch Heytens interesse te tonen. Zeggen ze niet dat slechte reclame óók reclame is? Nu ja, wat ken ik er ook van als volslagen onbekende dertiger met een weinig gelezen blog.