Wannabe schrijfster. Dat is mijn “spitsvondige” omschrijving in mijn bio op Instagram. Want ja, daar moet je best origineel en grappig proberen te zijn en jezelf niet al te serieus nemen en nét luchtig genoeg doen over de ambities in je leven. Wie gelooft je anders echt op een medium waar authentiek slechts een modewoordje is? Wannabe schrijfster dus. Net wat ik met deze blog al een aantal jaren probeer te zijn, een beetje doen alsof ik kan schrijven en daar zowel mezelf als een heleboel andere mensen mee proberen te entertainen.
Een tijd geleden kuisten mijn ouders weer maar eens hun zolder op (echt, die twee hebben een heel propere, ordelijke zolder – was ik maar wat meer zoals mijn moertje en vaartje) en namen ze mijn oude poëziealbums en vriendenboekjes voor me mee. Dat ik me daardoor vrijwel meteen weer opwond over klasgenootjes die ‘tip tap top, de datum is verstopt’ neerpenden in de veronderstelling dat dat rijmt niet in beschouwing genomen, was dat toch vooral een bron van nostalgisch kijk- en leesplezier. Tekenen was niet echt mijn ding, maar vriendenboekjes, daar was ik duidelijk dol op. Zo dol dat ik ettelijke keren in mijn eigen boekjes schreef. Je beste vriend, dat ben je immers zelf, nee? Een van zo’n vragen in een vriendenboekje is wat je later wil worden. Ik herinner me nog haarscherp dat het zusje van een lagereschoolvriendinnetje, tot grote ontsteltenis van haar ouders, daar eens ‘hoer’ had bij ingevuld. Zo vrijgevochten en compromisloos was ik zelf (gelukkig) niet. Ik wilde vroeger vooral juf worden, maar ook schrijfster, en een keer zelfs ‘groot’. Dat eerste weet ik opeens na tien jaar helemaal niet meer zeker, dat derde wil ik allesbehalve nu ik geacht word het te zijn en dat tweede, dat is altijd een stille droom op de achtergrond gebleven.
En een jaar geleden ongeveer kreeg ik tijdens mijn bevallingsverlof een mail in mijn inbox. Van uitgeverij Horizon. Of ik niet eens wilde afspreken, want de mailende redactrice was, samen met een aantal anderen op de redactie, fan van mijn blog. Dat ze wilde bespreken of er een boek in zat, in die blog. Met de kabinetschef-tut ergens op mij bungelend deed ik een voor mijn doen best geslaagd vreugdedansje en riep ik de crisismanager hysterisch toe dat dit “mijn moment” was!
Niet zoals de vorige keer toen een andere uitgever mij benaderde en mij vroeg om een boek over het onderwijs te schrijven. Wat ik zelfs probeerde, daar niet van, maar wat me duidelijk niet echt lag. Dat project stierf dan ook een stille dood. Nu was het anders: mijn quasi wanhopig bloggen werd opgemerkt en daar mocht ik nu gewoon mee verder doen in boekvorm.
De afspraak met de sympathieke redactrice was kort maar krachtig. Ik moest jammer genoeg zelf afronden omdat ik mijn kolf was vergeten en ik de kabinetschef-tut moest gaan voederen (en we weten allemaal dat ik na abces 1 geen risico’s wilde nemen om mijn melk langer dan nodig te laten rondstuwen in mijn lekke tiet), maar eigenlijk was het na vijf minuten ook gewoon al duidelijk dat ik het ministerie van Hysterie in een boek mocht en kon en zou gieten. Mijn hysterisch enthousiasme thuis werd een klein beetje getemperd door een nuchtere crisismanager die zich al behoedde voor alle mogelijke zenuwinzinkingen die dit project met zich ging meebrengen, maar los daarvan had ik zijn onvoorwaardelijke steun.
Niet lang daarna tekende ik een contract, dat ik eerst zelfs niet aandachtig wilde lezen. Welke semivolwassen vrouw leest nu aandachtig haar eerste boekencontract? Maar er waren genoeg echte volwassenen in de buurt die dat toch maar wat onbezonnen vonden. Hoe dan ook, de deal was snel beklonken. Het kan ook gewoon eens keihard meezitten! De zorgen over wie in godsnaam een boek van een volslagen onbekende dertigjarige vrouw op de rand van een zenuwinzinking wil lezen, staken toen natuurlijk nog niet de kop op.
Die zorgen en bijbehorende zenuwinzinkingen waar de crisismanager voor vreesde, spaar ik op voor een volgende keer. Nu alvast een kleine fast forward naar vandaag: mijn boek wordt op dit moment gedrukt! Een pre-order is altijd al mogelijk en anders wacht je maar (on)geduldig tot 8 februari, niet toevallig mijn verjaardag, om het in de boekhandel te gaan kopen. Steun dus deze hysterische wannabe schrijfster, wier halfslachtige pogingen om ontdekt te worden iets minder dan een jaar geleden eindelijk werden opgemerkt. Wier kinderdroom, in lang vervlogen tijden neergeschreven in een eigen vriendenboekje, bij deze toch is uitgekomen.
Ministerie van Hysterie 