1. Er rotsvast van overtuigd zijn dat ik om 12.55u. moest beginnen lesgeven, tegen de crisismanager zeggen dat hij me om 12.15u. moet wakker maken (want ja, ik moet af en toe een dutje doen overdag) en dan om 12.15u. ontdekken dat mijn les eigenlijk al startte om 12.05u. Tegelijkertijd ook wel hysterisch blij zijn dat we dan toch eindelijk verhuisd zijn geraakt en ik daardoor gelukkig dus wel om 12.16u. in de klas stond – om dan slaapafdrukken van het dekentje op mijn handen en gezicht te ontwaren. Waardoor ik mijn leerlingen heb opgebiecht dat ik aan het slapen was en zo ineens al mijn zorgvuldig opgebouwde professionele geloofwaardigheid verloor. Maar hé, het is donderdag, dat is eigenlijk al zo goed als weekend!
2. Met het ministerie van Hysterie in de Feeling staan! Ik heb natuurlijk wel wat feeling met veel feelings, maar toch, apetrots en hysterisch content met deze promo. Ik sta zelfs naast Lize Spit, waar ik gisterenavond nog mee in de online leesclub zat. Ja, dat lees je goed, online leesclub. Spannender hoeft het hier echt niet te worden.
3. Schrijfopdrachten verbeteren, dat alleen al. Maar ook veel tijd in één recensie steken, om dan op het einde te merken dat die leerling zo goed als alles heeft geplagieerd. Of een recensie lezen over Cécile van Ish, waar een andere leerling dan maar Céline van heeft gemaakt want ja, wie schrijft nu een boek met als titel Cécile als je ook Céline had kunnen kiezen? Of zeven dt-fouten halen uit een recensie van drie alinea’s, dat ook. Ik haat schrijfopdrachten verbeteren!
4. De crisismanager die lacht met mijn hoofd als ik voor het eerst in 17 weken zwangerschap vraag om een foto van mij te trekken. Opeens ben ik tot grote hilariteit zijn eierhoofdje en raadt hij me doodserieus aan 180 graden te draaien als ik hem vraag wat mijn goede kant nu eigenlijk is. Waarom weet iedereen wat zijn of haar goede kant is en weet ik dat totaal niet en vraag ik me eigenlijk zelfs in alle ernst af of ik überhaupt wel een goede kant heb?
5. Ja, je leest het goed. ik ben 17 weken zwanger! De kleine kabinetschef-tut krijgt eind juni versterking, want het is nogal moeilijk gebleken voor haar om op eigen houtje twee losgeslagen volwassenen dagelijks te leiden en te ondersteunen in hun uitvoerende functies. Dat ik van die 17 weken ongeveer 12 weken onbekwaam ben geweest in eender welk aspect van mijn leven, kan ik vandaag gelukkig al terug vergeten. Door het dolle heen met nummer twee in mijn toch al uitgerekt buikje!
Waar werd jij vandaag hysterisch van?
Ministerie van Hysterie 