Hair

Niet toevallig was Hair jarenlang mijn lievelingsfilm, ook al was het dan een musical. In al dat langharig tuig herkende ik mezelf, maar misschien was ik op mijn tien nog niet helemaal opgewassen tegen de hippiecultuur in al haar glorie. Vraag maar aan mijn ouders, die niet wisten waar gekropen als ik onschuldig kwam vragen wat sodomie en masturbatie betekende. Maar mijn seksuele opvoeding en ontvoogding is een ander verhaal, dat ik vooralsnog liever voor mezelf houd.

De soundtrack van die heidense musical is trouwens absoluut het beluisteren waard, en een van mijn lijfliederen was toch wel de titelsong. Oké, ik was dan wel geen hairy guy, maar toch zeker wel een hairy girl, dat jammer genoeg gebukt ging onder pesterijen over datzelfde haar dat ook op andere plaatsen opdook dan op mijn hoofdhuid. Als jong, onschuldig meisje had ik namelijk niet door dat er geen haartjes op je benen of armen, laat staan kleine donshaartjes op je bovenlip, mochten staan. Totdat mij dat bruut werd duidelijk gemaakt door enkele pestkoppen en ik de jaren die daarop volgden zowat elk Veetproduct in het assortiment uitprobeerde in de ijdele hoop erbij te horen. Bij de club van mooie meisjes zonder zichtbare lichaamsbeharing. zo van die meisjes waar jongens niet naar riepen dat ze bosapen, weerwolven of snorremansen waren.

Soit, het moge duidelijk zijn dat ik jaren later als jonge vrouw met nog steeds overwegend donker haar (het grijze niet meegerekend in mijn verslonste coronacoupe) nog altijd worstel met mijn eigen beharing. Wie weet net als ik hoe het voelt om gewaxt, geschoren, geëpileerd, geladyshaved en gelaserd te worden? Wie weet waarover ik spreek als ik het heb over ingegroeide haartjes, rode puntjes en jeukende wondjes? Ik vind het duidelijk niet zo makkelijk te ontsnappen aan de maatschappelijke druk dat vrouwen gladjes moeten zijn op alle mogelijke plaatsen. En ja, ik kan wat meer vrijgevochten zijn, feministisch à la dolle mina, en weigeren mijn oksels nog te scheren om eindelijk het juk van het patriarchaat af te werpen. Of wat eenvoudiger, door gewoon eens mee te doen aan initiatieven zoals februhairy, maar daar heb ik de (geschoren?) ballen niet voor.

Nu, om heel eerlijk te zijn vind ik zelf zo’n hele dos okselhaar nu ook niet meteen appetijtelijk en pas ik eveneens voor een buitensporige seventiescoupe onderaan. Bij het begin van de lente vind ik het een louterende opruimactie om mijn wintervachtje grondig te snoeien. Kwestie ook wel van de crisismanager niet te overtroeven als het op lichaamsbeharing aankomt. En om hem niet weg te jagen, dat ook. Niet dat hij daar ooit problemen van maakt, integendeel, dankzij zijn totaal gebrek aan gêne overwon ik net een heleboel haarschaamte. Alhoewel, onlangs zei hij ’s ochtends bij het innig verstrengeld ontwaken dat hij dacht met een Perzisch tapijt in bed te liggen. Hysterisch trok ik dan maar naar de badkamer om mijn benen aan een stevige onderhoudsbeurt te onderwerpen. Je weet wel, de hele bataclan, en niet zo’n vluchtige luiewijvenscheerbeurt waarbij alleen een stukje van je onderbenen er aan moet geloven zodat je je net iets iets te korte jeans kan dragen. Uiteindelijk waren we achteraf allebei content, dus niets verloren.

Het is ook het lot van de behaarde vrouw vriendinnen te hebben die zich absoluut van geen kwaad bewust zijn omdat ze gezegend zijn met ofwel blond haar ofwel geen ongewenst haar. Ik kan nog altijd mijn ongeloof en hysterische verontwaardiging niet onderdrukken toen ik een vriendin ooit oprecht hoorde vragen wat dat nu eigenlijk was, zo’n bikinilijn, en of er dan echt haartjes uit je onderbroek kwamen piepen. Hoe heerlijk zorgeloos moet het leven zijn als je jezelf in een bikini kan wurmen en niet eens moet dénken aan het scheren van je bikinilijn – omdat je er gewoon géén hebt! Of die ene vriendin die zegt dat ze zich dringend moet scheren, maar dat je zelfs met de beste wil en bril van de wereld geen ene haar kan bespeuren op die jaloersmakende gladde benen. Uiteraard is het hen gegund, daar niet van, maar bespaar een donkerharige zuiders uitziende vrouw het gejammer over hoe je na zes weken alweer stoppels begint te krijgen onder je oksels, terwijl ik in een en hetzelfde gesprek misschien drie keer mijn oksels moet gaan bijwerken om ze glad te houden. Still love you though, haarloze vriendinnen.

Ach, je leert op de duur wel leven met je eigen gebreken. Ik kan nu eenmaal niet helemaal perfect zijn, ook al lijkt dat wel zo, vraag maar aan de crisismanager. Gelukkig zijn de echo’s van die pestkoppen zo goed als uitgestorven, maar zo heel af en toe klinkt er nog eens eentje na als ik op een slechte dag in de spiegel kijk en denk dat ik bijna een lidkaart kan gaan halen bij de lokale snorrenclub. Dan is het dezer dagen een geluk bij een ongeluk dat ik op weg naar buiten snel een mondmasker kan meegrissen en mijn broze zelfbeeld kan beschermen tegen de boze buitenwereld. En stiekem neurie ik dan, gedempt in mijn muffe mondkap,

_{“Gimme a head with hair
Long, beautiful hair
Shining, gleaming
Streaming, flaxen, waxen
Give me down to there (Hair!)
Shoulder length or longer hair (Hair!)
Here baby, there mama
Everywhere daddy daddy
Hair (Hair! Hair! Hair! Hair! Hair! Hair!)
Grow it, show it
Long as I can grow it
My hair”}

Bij deze ook een oproep: welke lezeressen herkennen zich in dit verhaal? Stuur me een berichtje, dan richten we gewoon zelf een clubje op!

De prachtige illustratie bij deze tekst is van Axelle Rose Zwartjes. Neem zeker eens ’n kijkje!

Deze tekst is een herwerking van een van de nieuwste teksten in het boek.