- Het is het laatste weekend van de laatste week van de paasvakantie. Toen de paaspauze begon, had ik uitgekeken naar die zee van tijd om mijn achterstallig schoolwerk in te halen. Je weet wel (of ook niet), verbeterstapels doorploegen, lesvoorbereidingen maken, jaarplan finaliseren. Alles lekker op het gemakje, om zonder stress de laatste sprint richting midden mei te trekken – want dan ga ik godzijdank al in zwangerschapsverlof. Euhm ja, blijkt dat met een anderhalfjarige kabinetschef-tut in huis totaal niet haalbaar. Ik geniet met volle teugen van onze dagen samen, daar niet van. Ik zou dan tijdens het dutje van 13u. tot 15u. wel dat schoolwerk onder handen nemen, nam ik me manhaftig voor toen ik de crèche begin paaspauze antwoordde dat we onze dochter zouden thuishouden in alweer een opflakkerende coronagolf. Blijkt nu zowat elke dag in de praktijk dat ik dan ook een dutje moet doen. “Waarom werk je dan niet na 19u., jij luie zwam?”, hoor ik je luidop denken. Dat laten mijn verstandelijke capaciteiten niet meer toe na een dag vol babytaalgeleuter, met als dieptepunt dat ik mezelf ook zo hoor praten tegen de crisismanager (en zelfs dan verstaat hij me niet naar behoren). Ik ben dan ook nog eens 7 maanden zwanger en dat is de officieuze timing waarop je je zwangerschap als excuus voor zo goed als alles mag inzetten. En zo komt het dat ik uiteindelijk toch nog half hysterisch werd in mijn zee van tijd, omdat ik er zowaar in geslaagd ben te verzuipen in die zee.
- De crisismanager die bij mijn zenuwinzinking over dat achterstallig schoolwerk doodleuk zegt dat ik toch maar 4/5de werk en dat het dan wel vreemd is dat ik zoveel werk heb liggen in een vakantie maakt het er natuurlijk niet beter op.
- Ik kijk weleens naar Iedereen Beroemd en daar passeerde afgelopen week een item over furry’s. Ik was uiteraard meteen geprikkeld. Furry’s, dat zijn mensen met een voorliefde voor grote, harige dierenpakken. Ze hebben een welomlijnd alter ego, een groot harig dier dus, wat hun fursona voorstelt. Een ietwat timide meisje bleek zichzelf als fluorozeharige hyena pakken beter in haar vel te voelen. Door furry te zijn was ze socialer geworden, beaamde haar vriend, die moest helpen haar in haar pak te hijsen en haar naar buiten te begeleiden, want wandelen in zo’n log dierenpak bleek dan ook nog eens geen evidentie te zijn. Net zoals het niet evident bleek te zijn om een hyena met een fluoroze kuif te fotograferen in diens natuurlijke habitat. Dus trok het paartje naar een volgens hen bosrijk gebied dat tevens wat weghad van een savanne – de aandachtige kijker kon toch wel zeker 4 bomen onderscheiden en wat verdord gras – waar vervolgens Pinky de hyena ongegeneerd aan haar fotoshoot begon. Het was namelijk ook al geen evidentie om in Vlaanderen een stukje ongerepte Afrikaanse savanne te vinden, sprak het lief van Pinky bedachtzaam. Nu ja, als ik er zo naar keek, leek mij plots niets nog evident te zijn in dit leven. Constataties die me op bepaalde momenten toch enige vorm van gemoedsrust bezorgen.
- Je zal maar Anke Buckinx zijn deze week. Of een wokie. Of een onderdrukte minderheid boven wiens hoofd de hele tijd gediscussieerd wordt. Buckinx belandde in een klein instagramrelletje naar aanleiding van een column in Billie magazine, waarin ze schreef dat wokies zeurpieten zijn, dat er met niets nog gelachen mag worden door de cancel culture én dat ze het ogenschijnlijk niet erg vindt dat ons Amazonewoud gekapt wordt. Persoonlijk was ik vooral door dat laatste gechoqueerd, maar daar gaat het nu even niet om. Uiteraard namen enkele vooraanstaande woke stemmen het tegen haar op, die zij dan weer blokkeerde op haar profiel. Het ging er zelfs zo gortig aan toe dat orakel Ornelis in de bres sprong voor zijn collega, en de hele hetze zo eigenlijk alleen maar erger maakte. Toegegeven, het was best wel spannend om te volgen. Waar ik pas echt hysterisch van werd, dat was die column zelf. Puur columngewijs dan. Een niet al te rijke taal, geen noemenswaardige puns, weinig taalfinesse noch souplesse als je ’t mij vraagt. Maar dat vraagt mij niemand eigenlijk. Toch kon ik het niet laten mezelf dan maar af te vragen waarom Anke Buckinx überhaupt een column heeft en niemand van bij Billie eraan heeft gedacht mij eens te vragen? Iedereen moet nu toch wel weten dat ik zit te wachten op een professionele kans om mijn hysterie aan te bieden in ruil voor een royale verloning? Mijn boek stond verdomme wel getipt in de Feeling en de Flair!
- Wat die laatste schreeuw om aandacht betreft, er is wel nog hysterisch nieuws te melden. Eind deze maand heb ik tijdelijk een tweewekelijks rubriekje op de lokale Vilvoordse radio, alwaar ik mij via frequentiemodulatie mag opwinden over de banale besognes in mijn uitermate boeiend leven. Uiteraard doe ik dat belangeloos. Mijn hysterie delen is dan ook een missie voor het hogere goed, zoveel is nu wel duidelijk.
Ministerie van Hysterie 
Ik verdrink mee in de schoolzee. Zucht! En kunnen wij ook naar je rubriekje luisteren? Wat is de frequentie?
LikeGeliked door 1 persoon
Samen verzuipen is beter dan alleen!
Succes met de laatste hordes richting juni!
En ja, dat kan, maar dan wel online op de website van Radio Moetoen.
LikeLike