Let it go

Voor een lief, onbekend meisje op straat

Onze bakfiets werd recent gestolen, wat nog eens voor een hysterische avond zorgde op het ministerie. Op klaarlichte dag voor de voordeur weggenomen, terwijl ik thuis was. Faut le faire. Ik ben normaal niet zo rancuneus, maar op deze dieven mogen ze van mij nog eens de ouderwetse foltertechnieken toepassen, als ze al ooit gepakt worden natuurlijk. Maar kijk, nu zijn we even bakfietsouder af en doen we onze verplaatsingen weer met ons oude stalen ros, met een kinderzitje voor- en een kinderzitje achteraan.

Zo ook vandaag, toen ik mijn kabinetschef-tut ging halen (die overigens niet lang meer zal tutten, al vindt de crisismanager dat ik niet zo mag focussen op haar tutgedrag, ander verhaal). Die was doodmoe, dus begon ze te huilen omdat ze in het achterste stoeltje moest en niet in het voorste mocht, want daar lagen mijn boodschappen nog in. Praktische bezwaren enzo. Ik probeerde haar op te beuren en begon te fietsen.

Langs onze route ligt Woestijnvis. Daar spot ik soms BV’s, zoals een Otto-Jan Ham of een Jelle De Beule. Vandaag was het Michiel De Vlieger. Die zat peinzend aan een bureau. Ik vraag me dan altijd af hoe die mensen hun leven eruit ziet. Op dat moment zelf ziet het er niet al te glamoureus uit, maar toch stel ik me voor dat het een uitermate bevredigend, boeiend en allesbehalve banaal bestaan moet zijn. Daar fiets ik dan langs, met in mijn hoofd mijn fictief bestaan als Woestijnvismedewerker, terwijl op weg naar mijn echte leven, alwaar ik op een weekdag om 17.30u. al eten op tafel tover terwijl de cabinetards te moe zijn om nog enigszins sociaal acceptabel gedrag te vertonen. Van glamour in mijn leven kan je me alvast niet verdenken.

Nog een ruimte verder naast die van de creatives is de kantine, steevast leeg op het tijdstip waarop ik erlangs trap, waar een eenzame, gesluierde poetsvrouw de restanten van een werkdag bij elkaar veegt. Mijn fictief Woestijnvisbestaan verkruimelt. Want hoe ziet het leven van deze vrouw eruit? Als ik eerlijk ben, daar droom ik niet echt over. Daar heb ik geen geïdealiseerd beeld over dat me soms zelfs een beetje steekt als ik de sleur van de dag weer aan mijn ziel voel trekken. Gaat zij straks ook naar huis, naar kind, naar tafel? Begint haar avondshift ook nog, ergens in een huis dat waarschijnlijk niet lijkt op het mijne? Begrijp me niet verkeerd, ik wijs hier niemand met de vinger, ik sta nergens boven en ik kijk op niemand neer. Ik heb zelf een poetsvrouw, Meryem heet ze, en ze heeft vier kinderen en verder moet ik haar nog beter leren kennen want ze kwam nog maar 1 keer langs. De vorige heeft mij geghost jammer genoeg. Maar dus, niets pedants of arrogants te bespeuren in mijn hersenspinsels. Ik observeer. Ik denk na. Ik betrap mezelf keihard op mijn luxepositie. Ik droom verder. Ik contempleer over een maatschappij waarin mensen woorden als dik of lelijk willen schrappen uit heerlijke kinderboeken (ergo onze taal) terwijl er anno 2023 ook nog altijd een dingetje is dat structurele ongelijkheid heet. Liggen onze poetsvrouwen wakker van een woord als dik in een boek van een dooie schrijver?

De kabinetschef-tut haalt me uit mijn overpeinzingen. Ze zegt dat ze Frozen heeft gespeeld op de speelplaats, en dat zij Anna was. Penny was Elsa. Josie Lou was Let it go. Ik vroeg hoe dat dan ging, dat spelletje, en hoe je Let it go kon zijn. Ze zei dat ze het niet goed wist. Ik mompel instemmend. Waarop we dan maar samen beginnen te zingen. Een meisje te voet kruist ons, ze lacht lief. Vertraagt ook een beetje. En zingt ons opeens toe van aan de overkant van de straat: LET IT GOOOOOOOOOOO. Een zwarte prinses Anna in burgerkleding, maar wij hebben het gezien. Ik slik een krop in mijn keel weg en veeg een stofje uit mijn oog. Dat ging recht naar mijn hart.

Enkele uren later denk ik aan dat tafereeltje en dit alles dat nu uit mijn vingers lijkt te stromen. Ik hoop dat deze Anna beseft dat ze geen perfect girl moet zijn. Ik hoop vooral dat ze niet moet wakker liggen van het feit dat ze door haar huidskleur nog altijd minder kansen zal krijgen op de huur- en arbeidsmarkt dan een witte Anna. Ik hoop heel hard dat tegen dat zij op die markt komt de wereld veranderd is. Ik hoop ook dat mensen massaal verontwaardigd zijn over bepaalde machtsstructuren die een welvarend land als het onze nog steeds in hun greep hebben, of toch net dat tikje meer verontwaardigd daarover zijn dan over het feit dat er mannetje in een vintage Roald Dahl staat in plaats van het genderneutrale mensje. Sommige dingen moet je nu eenmaal beter kunnen loslaten dan andere.

Let it go, let it gooooo.