Dus, herinner je je nog dat ik een blogje schreef over het praktische en weinig spannende whatsappverkeer tussen mij en de crisismanager? En dat een zekere vroedvrouw heel Vlaanderen aan het sexten krijgt? Je leest het hier nog eens, als je wil.
Die kaartjes waarover ik het toen – voor de grap – had, die zijn dus intussen een kleine honderd keer verkocht. Voor iemand met een blog die door 38 mensen gelezen wordt, is dat best indrukwekkend. Intussen nog een tiental nieuwe bestellingen binnengekregen, dus nog even de drukker mailen voor een herdruk. Je kon de setjes zelfs vinden in twee bakstenen winkels. Een bescheiden succesje, als je het mij vraagt. En toch een teken dat menig hysterische en desperate huisvrouw ze nodig heeft. Jammer genoeg eigenlijk, maar dat getuigt dan weer van weinig commercieel inzicht.
Nu is het wel zo dat de crisismanager allesbehalve blij is. Hij vindt dat ik een oplichter ben. Dat ik dat hier allemaal wel zit uit te vinden en te verspreiden, maar zelf niet in de praktijk breng. Practice what you preach en al, weet je.
Hij heeft gelijk. Want neen, hier wordt niet stante pede geswaffeld wanneer hij de swiffer eens vast heeft (omdat ik hem vraag om te poseren voor een grappige foto bij mijn kaartenset).
Je kan niet alles hebben natuurlijk. En diep vanbinnen weten we allemaal dat we geen gunsten zouden mogen verlenen voor het verrichten van noodzakelijke huishoudelijke taken. Ik krijg toch ook geen diamant rond m’n vinger omdat ik de crisismanager zijn sokken van de grond opraap, ze buitenstebinnen keer, was en sorteer?
Dus ja, er is nog een beetje werk aan de winkel wat betreft de waarheidsgetrouwheid van mijn eigen uitvinding. Al krijg ik ook wel echt getuigenissen binnen van enthousiaste mannen die met plezier aan het stofzuigen zijn gegaan.
Soit, eigenlijk wilde ik gewoon iedereen bedanken die zo’n setje van me kocht en/of cadeau deed, want dat doet me echt veel plezier.
(Bestellen kan nog steeds, dus ja, dit is ook een beetje reclame.)
Ministerie van Hysterie 