Ikea

Naast de vraag hoeveel Ikeameubels er sneuvelen alleen nog maar bij het ineenzetten ervan, zou ik ook graag de statistieken kennen van hoeveel relaties sneuvelen tijdens, of na, een Ikeatocht.

Aan mij is het bezoek van een Ikea met een mannelijke soortgenoot aan mijn zijde niet besteed. Het is quasi onmogelijk om in rechte lijn Ikea door te wandelen zonder terug te komen met spullen die je niet nodig had, maar omdat je ze zag liggen dacht je ze op onverklaarbare wijze toch wel echt nodig te hebben. Maar als het van de mannelijke soortgenoot afhangt, koop ik enkel het broodnodige. Een kast bijvoorbeeld, of een stoel, of een rek voor in de berging. Daar horen geen onderzettertjes, kaarsen, kussens of andere hebbedingen bij. Met mijn zus ga ik wel graag naar de Zweedse meubelgigant. Twee gelijkgestemde zielen in een fabriek voor, tja, duizenden andere gelijkgestemden.

Tot de crisismanager en ik noodgedwongen toch nog eens samen moesten gaan, gezien een nakende verhuizing. Nota bene ons eerste uitje zonder kabinetschef-tut. De laatste keer was ik hoogzwanger, in een extreme bui van nestdrang, in mijn eentje gegaan en moest ik zelf mijn kast uit de rekken nemen van de uiterst chagrijnige magazijnier die overduidelijk zag dat er een baby in mijn buik zat en geen overdosis Zweedse balletjes met friet. Na dat kleine trauma, waar ik op de parking een wildvreemde man moest vragen mijn auto te helpen inladen, nam ik me voor dat de crisismanager een volgende keer weer mee mocht. Of moest.

Tot onze verbazing verliep die gezamenlijke tocht erg ontspannen en aangenaam. We vonden vrij snel onze gading zonder oeverloze discussies, ik mocht slenteren zonder meteen opgejaagd te worden én ik kon zonder commentaar enkele overbodige interieurspullen mee grabbelen. Ik kreeg zelfs een hotdog, ook al hadden we net uitgebreid geluncht en had ik na afloop van die lunch nog steen en been geklaagd over oprispend maagzuur. Alles verliep dus op rolletjes.

Tot op het einde, op de parking.

In de luttele minuten dat ik de kar ging wegzetten, sloeg de crisismanager er dus in om een knappe blondine gade te slaan die met haar billen bloot haar auto aan het inladen was. Nobel als hij is, besloot hij haar vriendelijk te verwittigen dat zowat de hele Ikeaparking haar string kon bewonderen. Gniffelend zat hij achter het stuur toen ik nietsvermoedend instapte. Na een beetje aandringen vertelde hij wat er te gniffelen viel. Moest uitgerekend hij de rol van behulpzame, eervolle man op zich nemen en een bevallige blonde dame gaan vertellen dat hij haar billen kon zien? Hij vond dat hij een goede daad had verricht en toen hij mijn verbijsterde blik zag, voegde hij er nog aan toe: “En ze had nochtans een mooi kontje, dus ik had ook kunnen zwijgen.”

Welja, laat ons zeggen dat hij na ons Ikeabezoek thuis wel wat heeft kunnen doe-het-zelven. En naar Ikea ga ik in het vervolg enkel nog alleen of met mijn zus.