Instamoms

Oké, ooit had ik een lange pauze op Instagram, remember? Ik weet niet eens meer wat de aanleiding was om mijn profiel opnieuw te activeren, maar ik ben waarschijnlijk alweer veel te lang weer online. En dat begint me de laatste tijd toch weer danig te irriteren. Behalve dan wanneer ik me ziek lach met goeie memes over getormenteerde millennials en de daarmee gepaard gaande (plaatsvervangende) schaamte. Of grappige en herkenbare reels over de struggles van het moederschap. Of, en dan vooral, wanneer ik onbewerkte alledaagse foto’s zie verschijnen in mijn feed uit het onbewerkte alledaagse leven van onbewerkte alledaagse mensen zoals jij en ik, natuurlijk. Dan waardeer ik het medium best wel. (Maar tegenwoordig vinden sommige mensen dat ook weer niet nodig, die hang naar eerlijkheid en echtheid. En zo besef je weer dat het nooit voor iedereen goed zal zijn en dat is prima zo.)

Laat me alleen niet te lang scrollen door instagramprofielen van de mamaatjes onder ons of ik ben de zoveelste zenuwinzinking weer nabij. Pas op, zelf ben ik zeker ook niet vies van de nodige kinderspam zo nu en dan. Mijn profiel is sinds de komst van mijn cabinetards duidelijk overgenomen door mijn moederhormonen. Al vind ik dat nog altijd iets anders dan de wannabe momfluencers (serieus, wie blijft die vreselijke contaminaties verzinnen?) die ik niet volg, maar waar ik uit een niet onderdrukbare nieuwsgierigheid en ook wel een zelfdestructief, sadomasochistisch kantje naar op zoek ga als ik me echt steendood verveel. Om dan eerst razend te worden alvorens me in een tigste existentiële crisis te wentelen, vol zelfmedelijden en zelftwijfel.

Want ja, natuurlijk trap ik ook in de val. Dat na het doelloos scrollen in al die perfecte profielen ergens toch een klein stemmetje ongewild vraagt of ik wel goed bezig ben, of ik wel hip genoeg ben, of mooi genoeg, of moeder genoeg, of gentle parent genoeg, of mild genoeg, of gezond genoeg, of woke genoeg, of montessori genoeg, of sensorial play genoeg, of sexy genoeg.

Zo bestaat er blijkbaar een hechte mom community als ik de hashtag #momsunited mag geloven, maar ik denk niet dat ik daar met al mijn cynisme lid van mag worden. En na dit beklag mag ik er waarschijnlijk helemaal niet meer bij. Ik heb dan ook geen duizenden volgers om al mijn bijzondere verhalen aan te vertellen die dan door alleen maar gelijkgestemde zielen worden bevestigd zodat je zonder het zelf nog maar op te merken onherroepelijk vastzit in een sociaal geconstrueerde tunnelvisie. Tijdens corona kwam ik ooit via via op het profiel van zo’n instamom terecht die antivax en coronasceptisch was. Dat ze maar snel de mazelen krijgt, dacht ik wreedaardig toen ik haar belachelijke, maar ook ronduit gevaarlijke story’s bekeek. Ik weet ook nog altijd niet goed wat ik erger vond: het profiel van deze vrouw tout court of het angstaanjagende feit dat sommige van mijn kennissen haar volgden?

(En neen, dit gaat niet over E.D., die heeft mij al lang geblokkeerd en ik heb dus niet langer het privilege mee te gluren. Op zich wel al een danige verbetering van mijn online levenskwaliteit, om eerlijk te zijn.)

Verder krijg je als jonge mama al zoveel druk opgelegd dat je perfect moet moederen, maar ook nog de perfecte job moet hebben, de perfecte balans moet zien te vinden tussen werk & privé, de perfecte me-time moet kunnen inplannen (wellnessje hier, tripje daar) en terwijl moet je ook nog je schijnbaar perfecte man blijven plezieren als een of andere geile seksgodin die geen 2 kinderen uit d’r lijf heeft geperst en geen spiraal heeft steken dat haar libido afremt en die niet gewoon dodelijk vermoeid is door de fokking sleur van het leven en alle andere bovengenoemde factoren. Zo leerde ik laatst dat je vanilla bent als je niet zo houdt van kinky speciallekes, fetisjtoestanden en acrobatische standjes. Ik leerde ook dat je je daar niet voor moet schamen, maar net omdat er nogal pedant wordt beweerd dat vanilla ook oké is, krijg je toch het gevoel dat het niet écht helemaal oké is en dat je toch beter de Kama Sutra nog eens openslaat. Dit terzijde.

Gelukkig vind je in het online sektarische clubje meer dan vaak genoeg ook een écht eerlijke moeder terug, die geen moeite moet doen om authentiek te lijken, eentje die net zoals de rest van ons ook maar wat aanmoddert en aanmoedert en niet verlegen zit om een grappige pedagogisch onverantwoorde anekdote meer of minder waardoor je er net niet de Kinderbescherming op afstuurt. Zo’n moeder die haar kinderzieltjes niet verkoopt in ruil voor een pak waspoeder of een blikje ananas, weet je wel. En die godzijdank haar kinderen wél vaccineert, omdat ze beseft dat polio nu eenmaal geen lachertje is en dat dat bovendien niet zo goed staat op foto. En die ook niet de hele tijd haar borsten in je gezicht pleurt en die ook niet dweept met affirmaties en dies meer.

Maar het vaakst van al vind ik die eerlijke moeder gewoon hier in huis wanneer ik ’s avonds voor het slapengaan nog even naar mijn slapende cabinetards kijk, hun bolletje streel en mij keihard moet inhouden om hen niet in alle hysterie wakker te knuffelen. Of wanneer ik sorry zeg tegen een van die twee kabinetschef-tutten omdat ik mijn geduld verloor. Of wanneer ik mijn zus haar kindertjes liefdevol de les zie spellen. Of wanneer mijn mama weer maar eens de strijk komt ophalen om haar jongste dochter te helpen. Of wanneer ik mijn vriendin een foto stuur van een ranzige kakpamper en zij dat de normaalste zaak van de wereld vindt en mij op de koop toe geruststelt dat het geen kwaad kan dat er snot tussen de stoelgang van mijn zoon zit. Of wanneer ik even mijn hoofd in het waskot steek om een paar tranen te plengen boven de nimmer eindigende stapel wasgoed, ook dan, ja, ook dan. Maar toch nog net dat ietsje meer met mijn neus begraven in de haartjes van mijn vers gewassen kroost. (That is, die ene keer in de week dat ze in bad geraakt zijn.)

Dat is mijn #momcommunity, daar kan geen perfect geposeerde foto of gespeeld spitsvondig onderschrift tegenop.

Kritische zelfreflectie:

Ik pleit schuldig aan gespeeld spitsvondige onderschriften. Ik pleit schuldig aan deelname aan Instagramtoestanden. Ik pleit schuldig aan geïnfluencet te worden zo nu en dan door een momfluencer. Ik pleit schuldig aan zelf de hashtag #mom en consoorten te gebruiken in een wanhopige poging om mijn bereik te vergroten, opdat mensen mij zouden lezen. Ik pleit schuldig aan mijn schrijfsels in deelbare vierkantjes te gieten om ze te kunnen delen op bovengenoemd medium waar ik overduidelijk een haat-liefdeverhouding mee heb.

Ik pleit schuldig aan geen haar beter of slechter te zijn dan de rest. We doen het toch maar allemaal, hé.