Het buikje

Patatje. Panchita. Mals vleesje. Schattig buikje. 

Grmbl. Een selectie uit het breed gamma aan koosnaampjes die mijn manager voor mij heeft bedacht. Meestal uitgesproken nadat ik gegeten heb en Al Bundy-gewijs in de zetel ben geploft. Eigenlijk totaal niet professioneel dat hij me zo durft aanspreken, maar bon, ik neem het erbij.

Is het echt zo dat je al wat aan strakheid inboet als je 30 bent? Nah.

Gisteren nog lig ik languit gestrekt in de zetel, buikje bloot, mijn diepvriesverse pizza verterend. Wederom totaal onprofessioneel streelt mijn manager dat buikje en zegt hij dat hij het mooi vindt. Ik repliceer balorig: “Dat is omdat ik lig”. En ook nog: “Wacht maar tot daar kinderen zijn uitgekomen.”

“Gisele Bündchen heeft een strakke buik en die heeft toch ook kinderen?”

O oh.

Hysterie alom op het ministerie. Gisele Bündchen? Ik veer op uit de zetel en brul door de woonkamer dat ik niet Gisele fucking Bündchen ben en dat dat mens betaald wordt om een strakke buik te hebben. Dat ze lééft om een strakke buik te hebben. Daar durft mijn manager dan nog op te antwoorden ook, terwijl de kant kiezend van het lingeriemodel. Furieus raas ik verder. Dat ze waarschijnlijk niets eet behalve sla en appels, en dat ze een personal trainer heeft, de trut, en geld krijgt om zich dagelijks uit te sloven in de fitness. Zo kan ik het ook, is mijn weloverwogen en totaal niet kinderachtig besluit.

Zucht. Misschien moet ik deze week toch maar eens gaan lopen. Eventueel naar het frietkot om de hoek?