Epidurale verdoving?

“Kom, Octaaf!”

De lezer die vroeger naar Samson keek, weet allicht wat de crisismanager bedoelt wanneer hij me ‘om te lachen’ Octaaf noemt. Tot wel 100 keer op een dag. Teleurgesteld omdat ik zijn mopje niet hilarisch vind, maakt hij het vaak alleen maar erger.

“Maar nee, je hebt een mooie ton!”
“Haha, je linea negra loopt scheef!”
“Zie dat het bad niet overloopt hé.”
“Amai, uw borsten zijn raar.” Of, wat meer classy: “Dikke vette tetten!”
“Kom maar zoveel bij als je wil, schatje, zolang je twee weken na de geboorte terug 55kg weegt is het goed.” (Ik heb in geen jaaaaren 55kg gewogen, spast. En twee weken? Ik zoek een adoptievader als je ooit nog zoiets zegt.)

Ja, hij durft het zelfs nu nog over Gisele Bündchen hebben, en we weten allemaal hoe dat twee jaar geleden is afgelopen.

Ronduit hysterisch word ik er van. Maar intussen ben ik het gewoon, ik kijk er zelfs niet altijd meer van op. Of ik ween eerst nog een beetje om er daarna weer terug mee te kunnen lachen. Leve de hormonale rollercoaster van de laatste maand zwangerschap.

Waar ik onlangs wél van opkeek, was zijn onuitstaanbaar pedant gedrag over de bevalling zelf, en dat ik een plan moest hebben, en dat het toch niet kon dat ik nog niet had nagedacht of ik een epidurale verdoving wilde ja dan nee. Dat hij de hele tijd blijft volhouden dat hij de bevalling wil livestreamen via Instagram en zijn ma al wil bellen terwijl ik nog bezig ben laat ik voor de lieve vrede dan nog in het midden.

Want excuseer? Wie gaat hier een kind uit een opening persen die, mits ondraaglijke pijnen, eerst nog eens 10cm groter moet worden?

En excuseer? Niet nagedacht, moi? Ik lees alles wat ik kan lezen over die bevalling. Van mijn dagelijkse app tot de wekelijkse nieuwsbrief van Kind & Gezin tot mijn “Zwangerschap for dummies”-boek tot internetfora nog aan toe – die blijkbaar vooral bevolkt worden door Hollandse drachtige vrouwen die een zeer specifiek regionaal gekleurd “preggo slang” hanteren. Taalkundig gezien interessanter dan inhoudelijk, laat ons eerlijk zijn. Een tof tijdverdrijf ook. Zo las ik net deze enigmatische post met de prozaïsche titel: “Niezen en zeik in me broek”. Daar moet je toch gewoon op doorklikken? Om dan te lezen:

Hoi Dames,

Kunnen jullie de warme appelsap ook niet bedwingen?

Wat hier tegen te doen?

Het schrijnende is dat ik de warme appelsap-problematiek zowaar herken, want ik plaste gisterenavond nog bijna in me broek omdat ik zo hard met mijn eigen ellende aan het lachen was.

Maar die epidurale dus. Ik ben, geheel tegen mijn eigen en ieders verwachtingen in, vrij rustig als het op die bevalling aankomt. Nogal spiritueel voor mijn doen zelfs. Ik wil de pijn op mij laten afkomen en er gewoon in mee gaan. Je hebt geen keuze. Zoiets. Als dat kan zonder epidurale: mooi meegenomen. Als ik na 5 minuten krijsend loop te schelden en te tieren dat ik het geen seconde langer meer uithoud: graag met epidurale. Ik heb een lage pijngrens, dat weet ik, dus dat scenario is niet ondenkbaar. Laat me gewoon even afwachten hoe het voelt en verloopt als het moment daar is. Daar is toch niks mis mee?

Nu, na het lezen van nog enkele andere berichten op het forum voor zwangere vrouwen kan ik bepaalde ondraaglijke pijnen duidelijk al niet aan.

Hoi dames,

Ik ben inmiddels vandaag 37 weken en al de hele dag last van me buik voelt niet als weeën maar me buik word steeds pijnlijker en heb continu de drang naar de wc te moeten maar hoef niet..

Net de verloskundige gebeld die zecht pak maar 2 nparacetamollen het zullen hen darmen wel zijn. Iemand hier ervaringen mee wand trek dit niet veel langer meer n begin ook misselijk te worden.

Spuit me dus maar even lekker plat, ja.