Schrijfbrunch

Wat doet de minister van agitatie, opwinding en opperste ontroering op een druilerige zondag als gisteren? Geagiteerd, opgewonden en ontroerd zijn tiens, want een tijd geleden trok ik mijn stoute schoenen aan en schreef ik me in voor een schrijfworkshop met brunch.

Eten en schrijven in het bijzijn van vreemde mensen, ik word er lichtjes onwennig van. Samen eten is voor mij erg intiem, zo duurde het vier uitjes vooraleer ik met de crisismanager durfde dineren. Volgens hem was dat omdat ik niet proper kon eten, wat hij opmerkzaam concludeerde nadat hij een vette klodder mozzarella van mijn kin en vingers zag druipen. Serieus, wie kan er proper pizza mozzarella eten zonder bestek? Ondanks mijn weinig elegant eetgedrag heb ik ‘m na die bewuste date toch niet meer kwijtgespeeld, dus ik heb ongetwijfeld andere capaciteiten.

Terug naar gisteren. Net voor het betreden van de hippe Antwerpse brunchbar stuur ik nog een prozaïsch berichtje naar de crisismanager.

“Help. Waar ben ik aan begonnen?”

Gelukkig stuurt hij iets liefs terug en is hij grootmoedig vergeten dat ik die ochtend in de auto nog even onterecht kwaad op hem werd omdat het zijn schuld was dat ik mijn trein ging missen. Wat uiteindelijk niet gebeurde, maar je wil gewoon echt niet te laat komen op je eerste schrijfcursus dus doe je maar een beetje hysterisch in de auto.

Terug naar mijn paniekmoment aan de deur. Ik raap mijn moed samen en stap binnen, ik heb niet voor niets mijn stoute schoenen aan. Zes vrouwen zitten aan een tafel. Ben ik per toeval op één of andere female empowerment-sessie beland? Ook al voel ik me een empowerde female op dit moment, ik kom tenslotte op mijn eentje naar een schrijfbrunch om zo mijn talent verder ontplooien, ik wil toch liever niet ingewijd worden in de vernieuwde Boerinnenbond. Gelukkig is er veel en lekker eten.

Er is een aarzelend aangenaam rondje kennismaking. We hebben Innana, het omaatje van de groep die zich specialiseert in de beknoptheid door haar haiku-voorliefde en er daardoor in slaagt een anekdote te verzinnen van één zin lang. De jongste telg Julie laat zich kennen door haar joie de vivre en dt-punctualiteit, onder toeziend oog van de bezonnen Fabienne, die twijfelt tussen de kracht van het beeld en die van het woord. Dan is er de Hasselstse Griet, volgens mij de verpersoonlijking van één van de boutades die mijn mama (zelf Limburgse roots) steevast verkondigt: “kijk, alle Limburgers zijn nu eenmaal sympathiek”. Als laatste leren we Hanne kennen, 1m54 vol energie en humor, stoer ogend met ’n blanke pit.

En dan is er de begeleidster van de workshop. Dat is niemand minder dan Zita Theunynck en die schreef dus wel een boek. Ik heb dat boek graag gelezen. Ik droom er trouwens al lang van om zelf ooit eens eentje te schrijven, dus uiteraard ben ik onder de indruk. Ze heeft niet alleen een boek geschreven, ze ziet er ook nog eens leuk en fris uit. Zo wil ik ook schrijfster zijn, leuk en fris, maar de woorden die in me opkomen keihard aanpakken en in een steengoede zin dwingen en wringen. Ik moet misschien nog wat oefenen op dat leuke en frisse, maar je kan niet alles hebben natuurlijk.

De uren verstrijken en we eten, we schrijven, we lachen. We zijn een bont allegaartje van 17- tot 77-jarigen dat aan tafel zit te verzusteren over een gedeelde passie en een stuk chocoladetaart. Ik word er natuurlijk weer eventjes emotioneel van, zeker wanneer we elkaar aan het eind van de sessie ons laatste stuk voorlezen en we onszelf en elkaar al kunnen herkennen in de zorgvuldig bijeen gekozen woorden van de ander. De catharsis nabij, en dat op een zondag.

Voldaan trek ik huiswaarts, schop mijn stoute schoenen uit en plof tevreden in de zetel. Voorlopig geen crisissen te bedwingen, want op dit tevreden gevoel teer ik nog wel even voort.

Denk ik, je weet natuurlijk nooit wat deze week nog brengt.