PMS

Neen, de titel is geen verwijzing naar één van mijn talloze kindertrauma’s. Maar goed, ik deel er wel eentje. Ooit moest ik, zoals zovelen onder ons, naar het PMS en zei de dokter van dienst dat ik me mocht uitkleden in het pashokje. Poedelnaakt schuifel ik angstvallig buiten en passeer de andere gegeneerde toekijkende leerlingen. Mijn eigen kleine lijdensweg. De norse dokter van dienst kijkt (godzijdank totaal ongeïnteresseerd) op van zijn bureau en meldt droogweg dat ik mijn ondergoed had moeten aanhouden. Tja, als die man had stilgestaan bij de taalkundige finesse van het woord ‘uitkleden’ had ik mijn net ontluikende borstjes en drie schamele schaamhaartjes kunnen behoeden voor een ongewenste openbare manifestatie als deze.

Een cupmaat of twee en talloze schaamharen later is het PMS van weleer het CLB geworden en doen de drie letters nu godzijdank dienst als afkorting voor pre-menstrueel syndroom, en in mijn geval ook post-menstrueel syndroom. Zo blijven we lekker bezig.

Dit weekend zat ik alleen aan de ontbijttafel in m’n obligate kamerjas (de onsexy variant, de crisismanager was naar zee om in wedstrijdverband een bak bier leeg te zuipen, true story) en viel mijn blik op de voorpagina van Zeno. Een kleine voorbode dat mijn zaterdags ritueel me mogelijk een kleine inzinking zou bezorgen: een voorpagina gewijd aan het taboe dat maandstonden heet. Meen je dit? Ben ik daarom geabonneerd op een zogenaamde kwaliteitskrant? De waarheid gebiedt me te zeggen dat ik voornamelijk geabonneerd ben omwille van familiale indoctrinatie. Ook is mijn schoonbroer, tevens Minister van Verwarring, Redelijkheid en Journalistieke Integriteit, politiek journalist van dienst. Over hem géén onvertogen woord dus. Over die regels daarentegen (al zal je merken dat het artikel me meer wist te prikkelen dan ik durf toegeven; ik ga dan ook mooi niets toegeven).

Allemaal goed en wel dat er feministen zijn die heelder boeken hebben gewijd aan het fenomeen van ‘menstruation shaming’, en alle begrip voor vrouwen die gebukt gaan onder een patriarchale cultuur die hen niet in de buurt tolereert als ze maandelijks bloeden. Dat moet werkelijk vreselijk zijn, en als vrouw die elders moet gaan eten omdat ze menstrueert zou ik mijn gebruikte maandverbanden onder zo’n man zijn hoofdkussen verstoppen. Maar ja, wie ben ik?

Ik kon het niet laten me af te vragen of zulke artikels niet eerder thuishoren in een gespecialiseerd… maandblad?

En ja, natúúrlijk, ook ik heb me al meer dan mateloos geërgerd aan de archibelachelijke reclamespots over maandverband dat vleugels geeft en tampons die je met de gulle glimlach inbrengt om daarna geheel spontaan een spagaat uit te voeren in een kraakwitte legging waarin de cameltoe vakkundig wordt weggephotoshopt. Alle mannen die zulke spots bedenken mogen van mijn part ter plekke beginnen menstrueren. En als er al vrouwen aan hebben meegewerkt, veroordeel ik hen tot eeuwig bloeden, fuck die menopauze – met Always is dat immers een dolle boel, toch?

De vraag is: rust er voor ons, vrijgevochten vrouwen, werkelijk een taboe op onze dierbare cyclus en de daarbij horende op hol geslagen hormonale huishouding? Het enige waar ik me mogelijk nog een beetje voor zou kunnen schamen is het sporadisch gebruik van nachtmaandverband. Voila, bij deze is dat taboe ook weer bespreekbaar. Alle occasioneel draagsters van nachtmaandverband, verenigt u! Aangezien ik al de helft van mijn leven aan de pil zit, is dat echter ook weer een probleem dat zichzelf oploste. Al is het tegenwoordig dan weer bon ton om de pil af te zweren. Even een wilde gedachte: als we nu eens allemaal zelf gewoon kiezen of we willen slikken of niet? Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik overdrijf als ik zeg dat anticonceptie één van de beste uitvindingen aller tijden is; naast het wiel, de balpen en penicilline.

Ik constateer ook dat ik steeds vaker dan me lief is allerlei veralgemeende bevindingen over seks moet lezen in mijn kwaliteitskrant. Laat me eerlijk zijn, al dat geneut over (een gebrek aan) geneuk in de gazet komt stilaan mijn oren uit. Noem me preuts of conservatief, maar mogen we onze seksualiteit nog beleven op de manier waarop wij het zelf gewoon fijn vinden? Zonder anderen daarmee lastig te vallen (tenzij dat natuurlijk een bewuste kinky keuze is) of te beweren dat het zó en zó moet? Want als we moeten luisteren naar de huisseksuologen van niet nader genoemde kwaliteitskrant krijgen we binnenkort ook nog te maken met seksstress of stressseks. Alsof het niet allemaal al moeilijk genoeg is.

Met dat pseudojournalistiek geneuzel over uitblijvende, uitgestelde of uitzinnige orgasmes; misnoegde maagden; gedemoniseerde menstruaties en de zogezegde onzin van monogamie zouden we haast vergeten dat we allemaal best nog wat kunnen leren over hoe we gewoon lief kunnen zijn voor onze medemens – zonder dat dat hoeft uit te monden in een orgie weliswaar.

Soit, verder gaat alles goed op het ministerie. Ik hol van de loopbaancoach naar de professioneel peuteraar en vind tussendoor nog de tijd om te schrijven, te verbeteren, te luisteren naar het nieuwe & geniale album van Arctic Monkeys, geshockeerd te zijn over de Amerikaanse ambassadrice in Israël en te betogen voor eerlijke pensioenen in het onderwijs. Samen met de crisismanager bieden we en passant het hoofd aan onze sluimerende quarterlifecrisis, met behulp van een fles wijn op dag twee van “we-gaan-minder-alcohol-drinken-deze-week”. Ach, PMS, het heeft zo z’n goeie kanten.

Hopelijk beschikken jullie, lieve lezers, over een goede filter om al deze nonsens met de glimlach te absorberen.