Ode aan de leerling

Turbulente dagen op het ministerie, als je ’t mij vraagt. De symptomen van PMS nog maar net (halfslachtig) bestreden of daar kondigde zich al ander onheil aan.

Het is namelijk zover.

Mijn eerste haatbericht is een feit. Vorige week kreeg ik van anoniempje xx de niet zo vriendelijke boodschap te stoppen met slecht te spreken over mijn leerlingen en me bezig te houden met poëzie en “Hugo Klous”. De anonieme antipatico had er niets beters op gevonden zowat elk woord in dat mailtje fout te spellen. Hij kent me, zoveel is duidelijk. Ik lachte groen (en had een donkerbruin vermoeden dat anoniempje xx een misnoegde leerling is). Ik lachte zenuwachtig. Ik lachte niet. Achteraf lachte ik toch al een keertje smakelijk. Uiteraard, op het moment zelf was het bericht genoeg om me een kleine zenuwinzinking te bezorgen, en ook wel een dolk door het hart.

De twijfel begon te knagen. Zit ik hier werkelijk “vuil rond te bazuinen” over mijn leerlingen? Ik vind eigenlijk van niet. Maar als iemand dat toch maar een fractie van een seconde zou denken, dan kan het anders. Dat dacht ik zo na een paar dagen huilen in mijn kamertje omwille van die ene leerling die me haat. Laat ik me dan maar eens van m’n beste kant zien, want ieder die me wel kent, weet dat ik een hart heb voor mijn “pubertjes”, zoals ik ze wel eens liefkozend durf te noemen als ze er niet bij zijn. En als er wel bij zijn ook. Vandaar een doelgericht bedanktbombardement.

(Eat this, anoniempje xx. Je hebt er niet veel van begrepen, nochtans zou dat wel mogen na mijn talloze weergaloze lessen over (pseudo-)literair tekstbegrip. Trouwens, Claus, die zei ooit heerlijk arrogant: “Als je m’n stuk slecht geschreven vindt, dan heb je gewoon slecht gelezen.”)

Aan de leerling die lacht om bijna elke stomme mop die ik vertel. Aan de leerling die na de les komt zeggen dat ze zoveel steun vindt bij het opiniestuk van Dalila Hermans dat ik haar liet lezen. Aan de leerling die oprecht schrikt bij het belsignaal en uitroept “nu al?”, of de leerling die blijft zitten na de les en “Ik wil nog Nederlands” mompelt. Aan de leerling die niet goed kan schrijven en om bijles komt vragen en bereidheid toont om te groeien. Aan de leerling die thuis op zoek gaat naar meer. Bedankt, dat jullie laten zien dat ik jullie kan raken met mijn enthousiasme en dat jullie van mij willen bijleren.

Aan de leerling, die in de les misschien wel eens een beetje apathisch kan zitten wezen, maar me zwellend van trots een dichtbundel van De Coninck komt tonen, gesigneerd door de meester zelf, en uitgegeven door haar opa. Ik zwel zelf van trots. Aan de leerling die me komt vertellen dat ze acteert. Aan de leerling die me een zelfgeschreven tekst afgeeft en vraagt of ik feedback wil geven. Aan de leerlingen die meedoen met de gedichtenwedstrijd die ik organiseer. Bedankt, dat jullie een talent of een passie met mij willen delen.

Aan de leerlingen die me bloemen en chocolaatjes geven, een gedicht maken bij mijn afwezigheid, een klasfeestje organiseren voor mijn verjaardag. Aan de leerlingen die een boekje samenstellen vol citaten en lieve boodschappen. Zo heb ik er zelfs twee en die staan nog steeds open en bloot in mijn boekenkast en helpen me steevast door moeilijkere schoolmomenten. Aan de leerling die me bedankt aan het einde van het schooljaar. Bedankt, dat jullie me bedanken.

Aan de leerling die me uitdaagt, die me op stang jaagt, die eerlijk is. Aan de leerling die me troost wanneer ik geheel onprofessioneel huil in de klas omdat ik het even niet meer aankan. Aan de leerling die me zegt minder streng te zijn voor mezelf. Aan de leerling die me vertelt dat ik een prachtig broekpak aan heb, dat ook ja. Zelfs aan de leerling die me vraagt of ik zwanger ben of die verbaasd opmerkt dat ik grijs haar heb of denkt dat ik al 30 jaar in het onderwijs sta. Bedankt, dat jullie me zo stilaan wel kennen, dat jullie me complimentjes geven, dat jullie met mij durven en kunnen lachen.

Aan de ene leerling die me op zijn beurt nog eens even leerling maakt. Bedankt, dat ik van je kan leren. Dat ik jong blijf tussen jullie, al horen jullie me vaak zuchten in de les dat ik te oud word voor deze of gene shit.

Aan de onverschillige leerling, de ongeïnteresseerde leerling, de norse leerling. De leerling die nooit dag zegt. De leerling die me beschuldigt dat ik ’n pik op hem heb, de leerling die me een verwijt maakt verwijzend naar mijn burn-out, de leerling die me uitlacht omdat ik wild word van mooie poëzie. Aan de leerling die aan mijn knutselwerkjes en posters aan de deur prult. Bedankt, om me te doen beseffen dat ik niet voor iedereen goed kan doen.

En dat dat best oké is.