In balans

Lees je goed, in balans. Jullie zullen het moeilijk geloven, maar ik ben eigenlijk meestal wel een beetje in balans. Een professionele koorddanseres, wankel balancerend boven de angstaanjagende afgrond van het dagelijkse leven. En intussen vrede sluitend met mijn innerlijke zelf. Tot ik onlangs merkte dat die innerlijke zelf 7 kg is bijgekomen sinds de laatste weegsessie (die dateert uit 2014 ofzo). Of heb ik per ongeluk Ingeborg ingeslikt met het zoeken naar mijn karma?

In elk geval, mijn geliefde moe en zus kunnen getuigen. Ze stonden erbij, keken ernaar, en proestten het uit. Ik kon nog net een hyperventilatieaanval vermijden, maar gooide mezelf hevig brullend neer op het bed in mijn oude tienerkamer, plaats delict van de moordende confrontatie. “O MY GOD IK BEN DIK! O MY GOD IK MOET OP DIEET! O MY GOD IK WIL NIET MINDER ETEN EN MEER SPORTEN! Mijn innerlijke zelf probeerde moedig dit conflict te beheersen. Mijn uiterlijke zelf was een zielig hoopje ellende.

Niet veel aan te doen, de weegschaal liegt niet. Cijfers liegen niet. Ik alleen kan liegen. Ik kies voor de geruststellende leugen dat het al middag voorbij was en ik te veel had gegeten, en dat ik mijn kleren nog droeg en die waren toch wel van grofgeweven katoen en de jeansbroek die ik aanhad woog alleen al minstens 6 kg. Dat mijn eigen moeder zei dat ik die laatste sandwich met choco niet had moeten eten probeerde ik te negeren. Dat de crisismanager diezelfde dag nog grappen maakt in de trant van “Er hangt iets op je kin. Nee, nee, daar niet. Ik bedoel je tweede kin.” maakte het er niet bepaald beter op. Zo beland je dus in een existentiële crisis nadat je je gewicht nog eens in de schaal gooit. Vandaar geen weegschalen in mijn huis. Nu nog de spiegels bannen en onze safehouse kan pas echt gezellig worden.

Grote paniek ook, want ik had nog geen Facebookfoto van mezelf in bikini, langs achter gefotografeerd zodat iedereen mijn strakke bruingebrande billen zonder cellullitis (hahaha) kan bewonderen. Wat nu gedaan? Want een gespeeld nonchalante scroll door de Facebookpagina van de crisismanager toont me dat je leven als vrouw blijkbaar niet helemaal geslaagd is als je kont geen openbare likes verzamelt. Zelfs de Ingeborg die ik blijkbaar per ongeluk heb opgegeten snakt naar een profielkiekje met die dromerige blik gericht op een glinsterend strand-zonder-naam en een doelloos achteloos rondslenterende pose in een weinig verhullend bikinislipje. Dat wordt dus een probleem voor de zomer nu de weegschaal zo eerlijk geoordeeld heeft. Voor mij dus geen authentieke halfnaaktfoto die mijn zelfbeeld danig moet polijsten. Ook al bevat de Facebookpagina van de crisismanager meer bloot dan Louis Paul Boons feminale feminatheek, beweert ie – billijk als hij is – dat hij daar allemaal niet naar kijkt en dat ik perfect ben zoals ik ben. Al is de leugen nog zo snel, in de liefde bevalt ze me wel.

Terug naar die 7 kg. Geef toe, niemand komt graag op onverklaarbare wijze 7 kg bij. Maar is dat werkelijk zo erg? Eens de 30 voorbij boeten de meeste normale vrouwen (dat zijn zo van die vrouwen die graag leven en zichzelf niet alles willen ontzeggen) wat in aan strakheid. We krijgen er grijs haar, buikvet en levenswijsheid voor in de plaats. Tja, dat neemt ook zo zijn ruimte in. Zelfrelativering gelukkig ook.

Ik wil natuurlijk ook wel niet overdrijven. De innerlijke Ingeborg mag wat mij betreft doorgespoeld worden bij het volgende toiletbezoek. Ik zal me ongetwijfeld heel wat lichter voelen. En zonder scrupules de winkeldame die me na het passen van een kleed komt zeggen dat het goed zit aan mijn heupen “omdat ik dat wel nodig heb” een weegschaal tegen haar gezicht keilen.

Verder ben ik geheel in balans.