Babymoon

Dan ben je zwanger, en moet je blijkbaar nog altijd aan bepaalde standaarden voldoen. De ideale zwangere vrouw komt niet al te veel bij, maar heeft wel een mooi rond buikje en volle borsten. (1) De ideale zwangere vrouw blijft uiteraard fit en gezond en heeft alleen maar een beetje last van de niet gênante kwaaltjes. (2) De kinderkamer is ruimschoots op tijd klaar, de eerste verzorgingstafel goed op voorhand gemonteerd door de ideale ondersteunende partner en de enveloppen worden dichtgekleefd vooraleer er sprake is van enige ontsluiting. (3) En dan gaan we intussen nog even lekker op babymoon. (4) Dat is zoiets als een honeymoon, maar dan romantisch gaan doen op een exotische bestemming vooraleer de baby komt piepen. Je moet nog een laatste keer op reis met z’n tweetjes voor je voor de rest van je leven met z’n drietjes bent. Daar trekt je immer ondersteunende partner dan gestileerde foto’s van je gestroomlijnde #babybump en bijhorende stralende zwangerschapsgloed, zodat je in afwachting van de geboorte Instagram kan volspammen. (5)

Wat had je nu gedacht? De ene zenuwinzinking volgt de andere op bij het lezen van allerlei goedbedoeld advies voor de zwangere vrouw. Laat me even op een rijtje zetten hoe deze zwangerschap de Minister van Hysterie en de crisismanager afgaat. Een realitycheck.

1. De kilo’s. Plots heeft iedereen een mening over je gewicht. Als je alleen maar complimenten krijgt, is dat mooi meegenomen. Maar als collega’s de nood voelen je erop te wijzen dat je al een buikje ziet nog voor iedereen mag weten dat je zwanger bent, is dat minder fijn. Of als ze fijntjes vermelden dat collega x wel een kleiner buikje heeft terwijl die wel al een maand verder is. Of als zelfs je eigen moeder je afraadt een vierde boterham te eten “omdat de kilo’s er achteraf nog wel af moeten”. Dan zinkt de moed je in de schoenen, ja. Oké, ik heb nog meer een dubbele kin dan anders, maar mag het even? Al kan ik nog spreken van een geluk bij een ongeluk, want mijn borsten zijn zo immens gegroeid dat niemand mijn dikke kop en die extra kin nog opmerkt.
2. Neen, ik ben niet fit en doe niet opeens overdreven gezond. Ik ben moe, ik sleur extra gewicht mee, ik heb last van mijn darmen en mijn maag dus ik heb géén zin om opeens als een freak te gaan sporten. Ik ben welgeteld één keer gaan zwemmen en ik heb de ambitie om enkele lessen yoga te volgen. Uiteraard beweeg ik tussendoor wel door wat vaker te gaan wandelen. Van de zetel naar de frigo is een beproefde route, of van de zetel naar de badkamer. Of het blokje om als ik razend of verdrietig ben en ik noch de crisismanager daar ook maar iets mee kunnen. En ja, natuurlijk heb ík last van gênante kwaaltjes. Ik boer tegen de sterren op, want ik zit vol lucht. Dat moet er langs een bepaalde kant nu eenmaal uit. Geloof me, het is ver gekomen als zelfs de crisismanager zich schaamt omdat je op klaarlichte dag in het midden van de straat een boer van jewelste laat die elke omstaander in een straal van 100 meter zonder moeite gehoord heeft.
3. Niks is hier klaar op voorhand. Niks. Wij zijn nog altijd aan het verbouwen. Nog altijd. Verhuisdatum onbekend. Geen verdere commentaar.
4. En oké ja, ik heb al gemokt als een klein verwend kind omdat wij dit jaar niet op vakantie gaan, laat staan op babymoon. We kunnen eigenlijk zelfs gewoon niet op vakantie, want zie punt 3. En het geld is op. Dus al die babymooners kunnen mijn overbelaste rug op. Echt. En alle zwangerschapsapps en instagramfoto’s die doorwauwelen over zo’n babymoon ook. (Voor het mentale welzijn van vooral mezelf alsook dat van de crisismanager en in zekere mate ook onze ongeboren baby, hebben we wel besloten drie dagen naar Nederland te gaan.)
5. Wat die foto’s betreft. Haha, natuurlijk trap ik ook in de val en wil ik mooie foto’s van mezelf en mijn groeiende buik. Daar is dan ook niets mis mee. Tof beeldmateriaal voor het nageslacht, denk je dan. Alleen is dat nogal moeilijk als je zoals de Minister allesbehalve fotogeniek bent. Daarnaast heeft de crisismanager op zijn beurt niet veel kaas gegeten van fotografie. Meestal ontaarden die o zo spontane fotosessies dan ook in een dramatische huilbui, want de crisismanager kan het niet laten mij elke keer opnieuw uit te lachen met mijn vruchteloze pogingen enigszins sierlijk te poseren en lief te lachen. Die pogingen resulteren dan ook meestal in een bijzonder slecht gekadreerde foto van een hoopje mens met verwrongen grijns in een allesbehalve natuurlijke houding. En dan weer schrikken dat hij me achteraf moet komen troosten.

Zo gaat het er hier ongeveer aan toe. Niet echt anders dan anders dus. Verontrustend misschien zelfs, want de crisismanager vindt me zwanger stabieler dan ooit.

Hoe dan ook, ik ben dolgelukkig met dat groeiend wezentje in mijn buik, ook als het pesterig op mijn blaas stampt en me lichtjes incontinent en zwaar geconstipeerd maakt.

Ik voorspel voorlopig enkel nog een nieuwe crisis bij het ontdekken van striemen of aambeien. En zeer binnenkort vrees ik voor het welzijn van de crisismanager, wanneer we de geboortelijst gaan samenstellen en hij murw wordt geslagen door de maffiapraktijken van de baby-industrie. Tot dan: moedig voorwaarts!