Droomhuis

Per ongeluk een huis verbouwen? De Minister van Hysterie kan dat. De crisismanager gelukkig ook. Als je je vergist van postcode, is dat natuurlijk niet zo’n vreemde bijkomstige lapsus.

Jullie weten misschien nog dat wij een jaar geleden op zoek waren naar een huis. Dat vonden wij opeens. In een verkeerde stad, dat wel, maar aan het huis zelf was niets verkeerds. Dat voelde meteen goed. Ik zou wel wennen aan die nieuwe kleine grote stad. Wat zou het ook! Als je je droomhuis vindt, maakt het dan uit waar dat staat? Maakt het dan uit dat de straat bijvoorbeeld nogal druk kan zijn en er mogelijk een nogal omstreden trambustraject komt? Neu neu.

Een herenhuis van meer dan 300m², met een sous-terrain, authentieke tegels, statige inkomhal, charmante moulures, hoge plafonds en houten deuren met originele glaspartijen, houten vloeren, vernieuwde keuken met veel lichtinval én een stadstuin (nu zijn mijn immothekersadjectieven op), dat je dan ook nog eens kan betalen zonder een lening te moeten afsluiten die je verplicht om voor de rest van je leven op water en brood te overleven? Je zou voor minder de stad en de straat er voor lief bij nemen. Om maar te zwijgen over het feit dat je droomhuis op nog geen 100 m van je werkplek ligt. Al ben ik er nog niet uit of dat een voor- of nadeel is.

Nu goed, dat droomhuis dus, daar was amper iets in te doen. Wat opfrissen. Nieuw laagje verf, dat spreekt voor zich. Oké, die badkamer beneden mocht er ook uit. De tweede keuken boven ook. Eitje, toch? Tot opeens de andere badkamer ook weg moest. Tot er een volledig nieuwe badkamer moest komen op een totaal andere plek. Tot opeens een steunmuur moest worden uitgebroken. Tot ik geen poutrel meer kon zien. Tot die 5de schouw toch wel weg mocht. Tot bleek dat er een stuk dak aan vernieuwing toe was. Tot de crisismanager me vorige week terloops zei dat het plafond in het tweede deel van de slaapkamer nog weg moest. En zo begin je nietsvermoedend aan een ambitieus renovatieproject waardoor je vrienden die 8 maanden na jullie een huis hebben gekocht 4 maanden voor jou kunnen verhuizen.

Tussendoor hou ik trouwens graag een pleidooi voor een eerlijke weergave van de realiteit tijdens een verbouwing. Wie denkt dat een huis kopen een en al romantiek is, komt namelijk al snel bedrogen uit. Tenzij het aan ons ligt, dat kan ook. Oké, de crisismanager kan er dan nog wel vaak goed uitzien in zijn werkmansplunje en met bestofte wilde haardos, voor mezelf geldt dat al iets minder: een trainingsbroek en een vormeloze kaptrui zijn nooit echt bemoedigend geweest voor mijn toch al precair zelfbeeld. Een stofmasker nodigt dan ook weer niet meteen uit tot een spontane passionele zoensessie. En als er al die ene keer was dat je zin had om de liefde voor het huis en elkaar te vieren in jullie nieuw, chaotisch en half ontploft nest, besef je al snel tussen het opdwarrelende stof door waarom mensen gordijnen hebben.

[…]

Verder lezen? Je vindt deze tekst terug in mijn boek!