Openstaande belastingschuld

Herinner je je nog dat ik ooit schreef over ondernemen? “Ik wil ook mijn eigen ondernemingsnummer!”, riep ik uit op het einde van dat stukje.

Had ik maar geweten wat ik me op de hals haalde toen mijn wens in vervulling kwam. Nu ja, ik betaalde voor die wens uiteraard, ik kreeg niet zomaar een ondernemingsnummer. Je moet vooral heel wat betalen om te kunnen ondernemen, zo blijkt achteraf. Maar ik regelde alles netjes om onder mijn alias Juffra legaal zilveren juweeltjes te maken en aan de vrouw te brengen. Ik stond op marktjes, ik verkocht wat via Instagram en ik timmerde aan een eigen website met webshop (die nog altijd niet op punt staat). Tussendoor betaalde ik me blauw aan Xerius en boekhoudkosten, omdat ik een braaf meisje ben dat luistert naar de wet. Ook al maakte ik alleen maar verlies (zilver, het is niet zo’n goedkoop hobbymateriaal), ik deed het graag en hoopte om na een jaar ofzo wel uit de grootste kosten te geraken. En vooral, het was een uit de hand gelopen hobby, niet een of andere grote carrièreswitch. Die komt ooit nog wel.

Dan kreeg ik de kleine kabinetschef-tut. Alle nevenactiviteiten in mijn leven stopten even. Tot ik na een tijdje nog eens een creatieve opstoot voelde en via de webshop een stuk of tien oorbellen verkocht. That’s it. Tot daar mijn ondernemingszin. Met de verhuis in zicht, kwam de droom van een eigen bureau/atelier wel heel dichtbij. Dan zou ik de draad van mijn artistieke uitlaatklep weer opnemen. De crisismanager is nog altijd bezig aan dat atelier, maar er ligt ondertussen wel al een vloer. Tegen dat het klaar is, heb ik mijn zilversmeedkunstbenodigdheden waarschijnlijk al verkocht.

Dan kreeg ik een brief. Een opsporingsbericht van een belastinginspecteur. Je kan wel raden dat ik alleen al door die brief behoorlijk hysterisch was. Die inspecteur kwam uiteindelijk langs en controleerde mijn boekhouding. Die zag er goed uit, Dankzij de crisismanager, in bijberoep zelf een inspecteur, voerde ik nauwgezet al mijn in- en verkopen in via een door hem op maat gemaakte spreadsheet. Excel, dat is voor iemand als ik pure tovenarij.

En dan kreeg ik eind vorige maand een nieuwe brief. Een proces-verbaal. Ik moest een boete van 2000 euro betalen aan die fokkers van de belastingen! Mijn uitgebreid en uiterst nauwkeurig Excelbestand zou niet mogen en ik moest een dagboek van ontvangsten bijhouden, in plaats het schriftje waarin ik alles nochtans ook nauwgezet bijhield. Uiteraard heb ik, zoals gewoonlijk tot ongenoegen van de crisismanager, tranen gelaten om al dat weggegooid geld, geld dat ik niet eens heb. Welke normale sterveling die in het onderwijs werkt, wanhopig probeert bij te verdienen door een blogje te schrijven en een huis heeft af te betalen, beschikt over een gespijsde spaarrekening? En op mijn rekening van Juffra staat al helemaal niets. Afbetalingsplannen, deurwaarders, gedwongen prostitutie of orgaanhandel… het zijn maar enkele van de scenario’s die zich in mijn hoofd afspeelden. Gelukkig houdt mijn boekhouder zich bezig met een verzoek tot kwijtschelding.

Vandaag een nieuwe brief. Dat ik binnen de 48 uur die boete moet betalen. Hahaha! Na enkele kafkaiaanse telefonische omzwervingen geraakte ik toch tot bij een aantal bevoegde instanties, maar zonder antwoord op mijn vraag. Voor mijn doen bleef ik redelijk kalm, ook al begon er iemand over een afbetalingsplan om deurwaarders te vermijden. Maar dat was buiten mijn laatste gesprek gerekend, waarin een mechanische vrouwenstem onuitstaanbaar in mijn oor orakelde “dat het de wet is die bepaalt dat ik moet betalen”. Toen werd ik echt heel erg pissig, want met zo’n van ambetantenarij doordrongen dooddoener ben je bij mij echt wel aan het verkeerde adres. Onrechtvaardige boetes tot daar toe, maar onrechtvaardige platitudes? Dat gaat mijn petje te boven. Want als ik me niet vergis, zijn het mensen die die wet vertalen naar een boete, en zijn het mensen die de disproportionaliteit van deze boete hebben vastgelegd. Het zijn mensen die gedacht hebben, bij gebrek aan grote bedrijven die miljoenen belastingen ontlopen bijvoorbeeld, dat ze dat arm juffra’ke eens goed zullen pluimen. Het zijn mensen die gezien hebben dat ik met mijn “zaakje in bijberoep” nog geen rosse cent winst heb gemaakt. Dat liet ik de vrouw aan de andere kant van de lijn dan ook verstaan, maar ze luisterde niet eens naar mijn betoog. Ze wenste me in het midden van mijn slotrede zelfs een fijne dag. Nog zo’n cliché, het lef!

En zo ontneemt de overheid mij elke ondernemingszin. Laat het mij maar op schrijven houden. Want mijn volgende stuk gaat over hoe een uitgeverij mij contacteerde tijdens mijn bevallingsverlof en ik dan maar een boek ging schrijven. Dat is tenminste nog eens positieve hysterie. Als ik al ooit 2000 euro verdien aan mijn boek, dan weet je ineens waar dat naartoe gaat. Mogelijk nieuwe meubels, als de deurwaarder is langsgekomen.

Mocht er een vermaledijde belastinginspecteur meelezen: dat boek is contractueel en wettelijk geregeld. Laat mij voor eeuwig en altijd gerust!